17 april 2016
Na enkele weken met vage pijnklachten bij mijn borstbeen gelopen te hebben, werd het erger na een duik in het zwembad. Vlak voor de kerstvakantie hiermee naar de huisarts gegaan. Een foto sloot een breuk uit en met de diagnose overbelasting en een doosje pijnststillers kon ik weer naar huis. Het duurde een goede week voor het weer wat beter ging. Ongelukkig genoeg kneusde ik daarna mijn zwevende rib. Weer twee weken aan dezelfde pijnstillers. Langzaamaan leek het wat beter te gaan, met ups en downs. Eind januari begonnen er wat meer spieren te zeuren en besloot ik om mijn werkdagen wat korter te maken om mijn lijf niet te overbelasten. Ook liet ik me masseren om mijn spieren los te krijgen.Thuis deed ik al niet veel meer. De rust leek te helpen en ik probeerde weer het werken volledig op te pakken. In de voorjaarsvakantie kreeg ik toch weer last op mijn borstbeen, nu aan de andere kant. De huisarts gaf weer pijnstilling en ik moest bloedprikken voor een vitamine D tekort. Ik vroeg of het ook een ontsteking kon zijn maar dat dacht ze van niet. Wel een doorverwijzing naar de fysiotherapeut waar ik diezelfde middag terecht kon. Vier weken aankijken en anders weer bellen.Thuis de symptomen opgezocht van een vitamine D tekort en die kwamen behoorlijk overeen met mijn klachten. De uitslag was helder, een flink tekort dus aan de tabletten. Ondertussen begonnen mijn ribben en spieren in mijn rug behoorlijk meer zeer te doen. Verkeerde houding door al die pijnklachten dacht ik en de fysio dacht dat ook. De eerste twee behandelingen gaven wat verlichting, er zaten ondertussen wel wat spieren vast die zij loskregen. De vier weken aankijken redde ik niet, na twee weken met hevige pijn weer naar de huisarts. Ondertussen was ik gestopt met werken. Met veel pijn en moeite, letterlijk, lukte het om de jongens naar school te brengen, boodschappen te doen en de hond uit te laten. ’s Ochtends verkrampten mijn spieren in mijn rug zo erg dat ik niet kon lopen en dat elke beweging ervoor zorgde dat ik naar beneden getrokken werd. Met dit verhaal kwam ik, toevallig, bij een andere huisarts terecht. Ook haar conclusie was een spierprobleem. Deze keer vroeg ik om een bloedtest, ik vertrouwde het niet meer. Ook de fysiotherapeut begon zijn twijfels te krijgen. De uitslag was helder, zeer verhoogde ontstekingswaarden in mijn bloed. Doorverwijzing naar de internist, twee dagen later. Maar ondertussen kon ik niet meer van de pijn. Alleen maar heen en weer lopen. Alfred bracht die week de jongens naar school. De volgende dag, donderdag 17 maart, belde Alfred van zijn werk. Hoe het ging. Nou, het ging niet. Ik waggelde huilende door de kamer. Hij haalde me op en heeft me naar de spoedeisende hulp gebracht.
