Het jaar 2021 is bijna om. Wat gaat de tijd toch hard, hoor ik vaak om me heen. Om vervolgens te zuchten over de zoveelste lockdown. Die tijd gaat blijkbaar niet zo hard. En dat gevoel ken ik wel. Als je in behandeling bent, gaat de tijd ook niet zo snel. Je kan minder, mag minder. Wat dat betreft sta ik er nu beter voor dan menig gezonde medemens die gebukt gaat onder de coronaflow. Vorig jaar rond deze tijd kwam ik bij van maandenlange chemotherapie. En stond ik aan de vooravond van een intensieve opname. Nu voel ik me goed, vanmorgen weer volledig op mijn oude niveau van bijna twee jaar geleden getraind bij de fysio! Dan ben je allang tevreden met wat er wél is en kan.
Neemt niet weg dat de weg hiernaar toe wat hobbelig was. Dat heb ik hier ook wel laten doorschemeren. Veel leuke dingen gedaan maar mentaal vond ik het allemaal weer verwarrend. Dat ik daar niet direct invloed op had, vond ik dan ook weer lastig. Achteraf gezien was ik soms wat bitter, wat je persoonlijkheid natuurlijk niet ten goede komt. Dat je niet onbevangen kan afspreken, minder mensen ziet en spreekt, helpt dan niet echt mee. Ik merk dat ik dat juist nodig heb om mezelf door een mindere periode heen te (laten) trekken. Na wat zoeken en schoorvoetend over drempels te gaan, lijkt het erop dat ik een uitlaatklep heb gevonden. Maar daarover later meer.
Ondertussen ben ik zover dat ik het mezelf niet meer kwalijk neem dat ik af en toe fel, naar of onredelijk uit de hoek kom. Ik vind dat oprecht vervelend. Maar het heeft me niet geholpen om daarover te blijven piekeren. Juist niet geholpen. Gelukkig is dat inzicht er nu, en focus ik me weer op vooruit. Kan ik kijken naar de momenten die wél mooi waren. En besef ik me dat ik niet verantwoordelijk ben voor het (ver)oordelen door andere mensen. Zeg ik iets verkeerd, kom ik vervelend over, spreek me erop aan. Vind je me niet (meer) leuk? Kan je er niet mee omgaan? Prima. Het is nu zoals het is. En diegene die daar het meest verdriet van heeft, ben ikzelf. Heel voorzichtig komt, na al die jaren, de acceptatie naar boven. De acceptatie van de ziekte, het continu rekening houden met onverwachte wendingen. Dingen gaan nu niet door corona. En ó, wat een gemopper daarover. De afgelopen jaren zijn er bij mij heel wat dingen niet doorgegaan door de kanker. Of gerelateerd aan de kanker. Griep, vermoeidheid, pijn. Voor mij is dit een bekende flow. Alleen zit ik liever gezond in lockdown. Het grote voordeel voor mij, ik ben veel minder ziek door deze maatregelen!
Zondagochtend liep ik met Stijn over de hei. Hij kan zo lekker filosoferen. Kwam tot de conclusie dat ‘ie écht een leuk leven heeft. Kunnen we nog wat van leren. Ondanks een kankermoeder, ondanks coronaperikelen, een heel tevreden en gelukkig kind.
Desondanks hoop ik met iedereen mee, dat 2022 deze pandemie eronder krijgt. Zodat alle mensen met een zwak immuunsysteem ook weer zorgeloos dingen kunnen ondernemen.
Fijne feestdagen, wees lief voor elkaar en tot volgend jaar!
