Begin vorige eeuw (wat klinkt dat interessant hè?), schreef Cissy van Marxveldt het boek Joop ter Heul. Over een meisje dat opgroeit in een van de betere milieus van Nederland, zoals dat toen genoemd werd. Ze hadden dan ook dienstmeisjes in huis. Joop ging, naar de zin van haar moeder,te amicaal met dit personeel om. Maar zo was Joop nou eenmaal, wars van rangen en standen.
Toen ze trouwde met een vermogend bankdirecteur moest ze haar eigen huishouden gaan bestieren. De kokkin kon niet koken maar Joop kon haar niet ontslaan. De dienstmeisjes liepen over haar heen. Toen Joop erachter kwam dat deze meisjes spullen en etenswaren steelden, trad ze uiteindelijk kordaat op. Met het nieuwe personeel ging het beter.
Ik vind het nog altijd een hilarische boekenserie en heb ze dan ook meerdere keren gelezen. Het taalgebruik vind ik ook schitterend.
Vandaag voelde ik mij zelf Joop. De nieuwe hulp zou komen. Dat vond ik een spannend moment. Ik ben niet zo goed in vertellen wat ik anders wil. Ben altijd bang dat ik iemand kwets ofzo. Dus daar ging ik. Wat voor persoon is het? Klikt het? Maakt ze een beetje fatsoenlijk schoon? Kan ze tegen mijn verhaal? Deze vragen gingen vannacht door mijn hoofd. Ik begon dus al vermoeid vanochtend.
De hulp was mooi op tijd, daar was ik blij om. Maar eenmaal in de gang ging het al mis. Ze is bang voor honden. Heeft bij de thuiszorg aangegeven dat ze niet in een huis wilde werken waar een hond was. Dus. Daar stonden we dan. Allebei gedesillusioneerd. We zijn er maar even bij gaan zitten. Ze wilde wel blijven werken bij ons voor vast maar dan moest ik altijd in de buurt van de hond zijn. Dat kan ik niet garanderen. Als ik me beroerd voel wil ik op bed liggen. Ik legde mijn situatie uit. Ze had tranen in haar ogen. Ooit in haar gezicht gebeten door een rottweiler, alle begrip van mijn kant. Maar ik wilde ook niet de verantwoording nemen voor een angstig persoon in de buurt van mijn hond. Figo is lief maar blijft een dier. Gevoelig voor de stemming van een ander. Alle begrip van haar kant.
Ik heb gezegd dat ik de thuiszorg zou bellen voor een andere hulp. Ze waren verbaasd, hadden niet genoteerd dat wij een hond hebben…. Foutje.
Ze bleef natuurlijk wel om schoon te maken. Aan haar instelling lag het niet. Bekaf was ik aan het einde van de ochtend. Maar ik voelde mij Joop. Ik had kordaat opgetreden en niet na drie weken schoorvoetend toegegeven dat dit niet handig was.
Volgende week is er al een ander. Eventueel ook voor vast. We beginnen weer opnieuw. Ben benieuwd of het klikt. En anders… Joop!
