Zo, daar zaten we dan bij de hematoloog. Wat meer gespannen dan anders. Ik had net de avond daarvoor aan Alfred opgebiecht dat ik toch wat meer en vaker pijn heb. Ik wilde aan de dokter vragen naar meer onderzoek, wat de uitslag ook zou zijn. En die uitslag is stabiel. De m-proteïne staan nog op 6! Ook de overige waardes houden zich goed. De afgelopen weken kwam mijn nieuwe schizofrene kant steeds naar boven ploppen:
‘Het gaat nu toch de verkeerde kant op.’
‘Nee, zo erg is het nou ook weer niet.’
‘Ja, maar ik moet het wel serieus nemen.’
‘Je zal zien dat het nog gewoon op 6 staat, of misschien op 5.’
‘Verdikkeme, heb ik weer die steken’.
‘Joh, het is lang niet zo erg als toen.’
‘Zo ver mag het ook nooit meer komen, ik kan mijn kop nu niet in het zand steken.’

Nou ja, erg vermoeiend en beide persoonlijkheden hebben gelijk gekregen. De bloeduitslag is goed maar de pijn is twijfelachtig. Dus krijg ik volgende week een petscan. En die week daarop de uitslag. Gisteravond stortte ik een beetje in. Die tweestrijd van de afgelopen weken heeft veel energie gevraagd. Ik was dan ook wat afwezig, al probeerde ik uit alle macht dat niet te zijn. En ik ben ook gewoon even helemaal klaar met dat hele ziek zijn. Continu rekening houden met mijn lijf, spanning voor die uitslagen, niet weten of die pijntjes erbij horen. Blé!

Als de arts opschrijft dat ik minder energie heb komt ze met een redernatie: ‘Vaak zie je dat patiënten door de opbouw steeds kleine successen boeken wat zorgt voor motivatie en stimulatie. Maar op een gegeven moment is die opbouw klaar en komt je lijf in een soort dipje, misschien wel een kleine terugval. Dat is eigenlijk heel normaal.’ 
Aangezien ik graag mijn eigen psycholoog ben, is dit wat al eens eerder door mijn hoofd speelde. Ik had het echter nooit opgezocht en nu wordt het bevestigd. Hoort er dus ook bij. Vrijdag heb ik een bijeenkomst over kanker en vermoeidheid. Eens kijken of ik nog iets kan leren!