Vorige week maandagavond kregen we telefoon. Eén van de beste vrienden van Stijn had een positieve zelftest. Stijn lag al op bed en in mijn hoofd ratelde meteen wat hij die dag verteld had. Hij was vooral bezig geweest met een ander vriendje. De volgende ochtend bevestigde Stijn dat, toevallig weinig of niet in contact geweest met de besmette jongen. Een negatieve zelftest verder, en Stijn ging naar school. Woensdag om 12.00 uur bericht van school. Er was nog een leerling besmet met het coronavirus. Hoewel het niet hoefde volgens de regels van de RIVM, besloot school toch om twee dagen thuisonderwijs te geven. En het verzoek om alle kinderen te laten testen bij de GGD. Dit om een eventuele haard voor te zijn. Zaterdagavond de uitslag van Stijn zijn test. Van alle testen die we ondertussen hebben gedaan, vond ik deze het minst spannend. Mijn verbazing was dan ook groot toen bleek dat Stijn positief was!

Terug naar vorige week woensdag. Als Alfred en ik terug komen van onze avondwandeling, zien we een rouwauto bij de buren voor de deur staan. Het zal toch niet? Onze lieve buurvrouw had kanker, de levensverlengende chemo verdroeg ze niet. Ik speelde dagelijks wordfeud met haar, en ondertussen deelden we via de chat onze zorgen, verdriet en vooral veerkracht. De herkenning die ik bij haar vond was fijn. Die maandag stuurde ze me nog; ‘De bloeduistlagen zijn goed, ik heb weer een bonusmaand!’ Een paar dagen later zou ze naar Spanje gaan.
Die woensdagavond komt de buurman zelf vertellen dat ze dinsdag overleden is. Totaal onverwacht. Heel schrijnend heeft hij twee uur op een ambulance moeten wachten voor zorg, die waren druk met patiënten verplaatsen naar andere ziekenhuizen i.v.m. covid. De rouwauto heeft haar thuisgebracht.
Op vrijdag mogen we even kijken. Ik ben heel blij dat ik op die manier haar nog gedag heb kunnen zeggen.
Vanwege de covidbesmetting van Stijn, hebben we de uitvaart via een livestream bijgewoond.

Ondertussen waren wij drieën zondag negatief getest. Hoefden we niet te doen, maar wilden we wel. Gisteren, na 5 dagen incubatietijd, moesten we weer testen. Alle drie negatief! Stijn heeft anderhalve dag iets een verstopte neus gehad, verder zo fit als maar zijn kan. Hij mag vandaag uit quarantaine maar moet nog wel afstand houden van ouderen en kwetsbare mensen. We stellen het knuffelen dus nog maar even uit.

Het beddengoed van de kinderen draait nu, de woonkamer is weer gelucht, de handdoeken allemaal vervangen en alle klinken, afstandsbedieningen, trapleuningen etc. zijn weer afgenomen. Dat houd ik toch nog maar even een paar dagen vol. Maar wat ben ik moe! Dat stapje harder hakt erin, en hoewel ik niet heel bang was, maakte ik me toch zorgen om Stijn, was er lichte spanning bij de overige testuitslagen en ben ik nog wat ontdaan door het overlijden van de buurvrouw.

Mijn derde coronavaccinatie is uitgesteld. De hematoloog vond dat verstandiger. Ze vond de vraag of dat beter was ‘een moeilijke’. ‘Houd maar twee weken aan, dan weet je zeker dat je goed zit.’ Gezien de vele besmettingen vind ik dat erg lang. En heb ik besloten het advies van de arts voor de eerste keer niet helemaal op te volgen. Ik ga woensdag. Over een kleine twee weken moet ik tenslotte weer bloedprikken voor een controle en aan het infuus. Dan lijkt het me toch wel fijn dat mijn lijf die inenting al een beetje verwerkt heeft.

De halve klas van Stijn bleek overigens postitief te testen. Toch een haard geworden. Wij waren al vrij strak wat betreft testen, nu blijkt maar weer hoe belangrijk dat is. Niet om onszelf op de borst te kloppen, ook wij doen niet altijd alles goed. Maar wel om te laten weten dat we dit echt sámen moeten doen!

En nu? Nu is het tijd voor koffie.