Vorig jaar ging ik de zomervakantie in met de wetenschap dat de behandeling voor de deur stond. De pijn in mijn zij belemmerde mijn bewegingsvrijheid en gaf mentaal een tik, omdat ik wist dat de kanker daar lekker bezig was. De angst voor corona zorgde ook niet echt voor een stabiele gemoedstoestand. Desondanks liet ik me meeslepen naar een camping en dat was absoluut de moeite waard. Toen de behandeling begon, eind augustus, richten we onze blik op deze zomer. Volgend jaar is het allemaal achter de rug. Maar zo’n jaar duurt lang. Dat hoef ik niet uit te leggen, door de wereldwijde situatie duurde het voor iedereen lang. En nog. 

Het herstellen ging, achteraf, goed. Maar het koste me wel wat moeite. Fysiek en mentaal. Gelukkig waren we in de gelegenheid om afleiding te zoeken. Een weekendje Ameland, verjaardagsfeestjes, vele bakjes koffie op anderhalve meter, afronding op school. En elke ongedwongen activiteit kwam mijn humeur ten goede. Mijn verjaardag was echt een feestje. Vieren wat je vieren kan, de leuke dingen opzoeken, het helpt écht. En nu staan we dan eindelijk voor die vakantie! Ik heb het gehaald, en hóe. Met hulp van iedereen om me heen. Zonder dat, was het een stuk lastiger geweest.

De finish is bereikt en we gaan maar weer eens gewoon vakantie vieren, zonder zorgen! Het toegestuurde cadeautje zonder afzender gaat mee. De tekst is me op het lijf geschreven. Mijn mondkapje gaat weer op, maar de lach gaat niet meer af. Nou ja….