In het bos achter onze caravan zit een koekoek. Prachtig geluid maakt ‘ie. Het toeval wil, dat ik net daarvoor het geluid van de koekoek als melding voor de inkomende berichten van mijn vader had ingesteld op mijn telefoon. Omdat hij ook kan genieten van de natuur. En de koekoeksklok liet ‘afgaan’ voor zijn kleinkinderen toen die wat jonger waren. Die koekoek kreeg vandaag ook nog een andere betekenis voor me.
De scanuitslag. Matige tot lichte activiteit te zien op verschillende plekken in mijn beenmerg. De duidelijkste activiteit in mijn borstbeen en linkersleutelbeen. Dat borstbeen is al een zwakke plek en het verbaasde me niks dat daar activiteit zit. Op sommige momenten werd het daar dusdanig gevoelig dat ik even alert werd. Zou het…. Ja dus. Ook mijn sleutelbeen voelde wel eens niet zo fijn. Maar daar ging geen alarmbel over af. Eng, vind ik deze situatie. Er hoeft nog niet behandeld te worden, daarvoor is de zichtbare activiteit te laag en zijn de bloeduitslagen te goed. De arts weet het verder even niet meer. Tenminste, wat nou écht de beste zet is nu. Het advies vanuit Utrecht vindt ze te wankel. Na een overleg met haar collega’s werd er geopperd om mij door te sturen naar het VU. Daar is een arts die zich volledig richt op multipel myeloom en dat enorm interessant vindt. Goed. Weer een onverwachte wending.
We praten nog wat en komen erop dat de kinderen nog van niks weten. De arts knikt instemmend, het lijkt haar ook een goed idee om dat pas te doen als we zeker weten wanneer en wat voor behandeling ik krijg. Ik verzucht dat het zeker goed is dat ze het nog niet weten, want ik word er al koekoek van. Stijging, kan hard of zacht gaan. Binnen een half jaar behandelen, of nee, toch niet. Kwestie van weken, nee toch maanden. En dat heb ik niet zelf verzonnen. Het waren ook geen harde beloftes dus geen vinger naar iemand. Het is de enorme grilligheid van de ziekte. De onvoorspelbaarheid.
Het voelt dubbel. Fijn om er op tijd bij te zijn. Fijn dat we de zomervakantie min of meer kunnen overbruggen. Fijn dat ik vanmiddag met Rowan een appeltaart kon bakken. Fijn dat ik morgen weer gewoon mijn verjaardag kan vieren. Maar ik voel me toch een beetje raar. Want in de vakantie heb ik evengoed drie ziekenhuisafspraken. En tussendoor doen we alsof ons neus bloedt. Met stiekem de angst dat de haarden toch agressief gedrag gaan vertonen.
Koekoek!
