Morgen start ik weer met chemo. Dat worden weer twee grillige weken. Maar ik kijk ook uit naar het resultaat. Hoewel de chemo meer kapot maakt dan alleen de kanker, ga ik toch nog steeds vooruit. Dat komt natuurlijk mede doordat de kanker minder op mijn botten drukt en de genezing daarvan doorgaat. Ik kan nu af met minder morfine en daardoor kom ik meer uit mijn luchtbel. Nadeel is dat ik dan ook meer wil en ik moet het juist heel rustig aan doen. Ik ben al heel blij dat ik eindelijk, sinds maanden, weer op mijn zij kan slapen. De botten blijven gevoelig en vooral mijn ribben zijn nog zeker niet genezen. Het zal fijn zijn als ik binnenkort weer zelf kan douchen en aankleden.

Nu de luchtbel uit mijn hoofd is, kan ik me ook weer meer richten op andere dingen. Daardoor komt de ziekte ook wat vaker op de achtergrond. Vermoeidheid speelt wel een grote rol en daarom moet ik heel verstandig mijn grenzen aangeven. We hebben nog een lange en onvoorspelbare weg te gaan, maar af en toe de touwtjes weer in handen kunnen nemen is wel heel fijn!