Door deze nieuwe situatie komen we opeens in de wereld van de zorg terecht. We verbazen ons erover wat er wel en wat er niet goed geregeld is. Een van de goede dingen is de zorgtaxi. Na aftrek van een eigen bijdrage, mag ik me door een taxi laten vervoeren als ik moet bloedprikken en als ik voor de chemoinjectie naar het ziekenhuis moet. Dit scheelt toch veel geregel met allerlei anderen mensen. En op de dagen dat Alfred thuis is, heeft hij zijn handen vrij en hoeven we minder rekening te houden met de schooltijden van de jongens.

Vanmorgen werd ik voor de tweede keer opgehaald. Het voelt als een enorme luxe. De chauffeur helpt me in mijn jas (dat kan ik niet zelf door het gebroken borstbeen), houdt de portier voor me open en doet mijn gordel om. Bij het ziekenhuis word ik pal voor de ingang afgezet. Het maakt de taxichauffeur niet uit dat hij daarvoor even dubbel geparkeerd staat. In alle rust doet hij het portier van de auto weer voor me open en terwijl ik naar binnen wandel, parkeert hij de auto.

Bij de bloedafnamepoli mag ik op de voorrangsknop drukken. Ondanks de volle wachtkamer ben ik direct aan de beurt. Het bloed afnemen is zo gebeurd en als ik terug loop word ik bij de wachtkamer alweer opgewacht. De man die me vandaag begeleidt, heeft een zonnebril op en een oortje van zijn carkit in. Het is dat ik me bewust ben van mijn joggingbroek en foute gympen, anders zou ik bijna ster-allures krijgen ☺️

Uiteindelijk duurt dit uitstapje ruim een half uur. En dankzij deze mogelijkheid, kost het me niet heel veel energie.