Ook hier in huis heeft de griepepidemie zijn ruimte gevonden. Bij de heren tot nu toe. Die wisselen elkaar af. Alfred begon. De dag voordat we bij de buren op de koffie zouden gaan. In, hoe decadent weer, Spanje. Gammel en wankel heeft hij zich door de dagen heen geslagen. De trip was een verwennerijtje tot en met! Wel moest ik ervan bijkomen natuurlijk. We waren vorige week maandag echter de vliegtuigslurf nog niet uit of Alfred werd gebeld door school. Stijn had zich ziek gemeld en kwam naar huis. Keelontsteking, koorts, algehele misère. De zorgstand kon nog even door. Mijn broodnodige rust pakte ik woensdag. Lekker bankhangen en rommelen in huis. Af en toe naar zolder om de zieke wat te brengen. Alfred ging met hangen en wurgen naar zijn werk en ’s avonds was voor hem de koek op. Stijn knapte snel op, regelde zijn eigen dingen weer en ging vrijdag weer naar school. Die middag haalde ik een koortsige Rowan van de trein. De zorgstand staat op het moment van schrijven nog aan. Zojuist maar weer een beschuitje geregeld.
Geen gek verhaal dit natuurlijk. Herkenbaar voor elke gezin. Alleen moet ik in dit soort situaties enorm goed op mezelf blijven passen. Hygiëne, griepprik, dagelijkse antibiotica, groente en fruit houden me op de been. Maar ook rust. En hoewel zo’n reisje fantastisch is en heel veel brengt, is het tegelijk ook een energievreter. Altijd lastig om op te schrijven, omdat dit geen geklaag is. Wel een inkijkje in dat wat van de buitenkant allemaal vanzelfsprekend en luchtig lijkt, niet altijd zo is. Als je niet gezond bent.
Desondanks is het ook het levenselixer wat we goed kunnen gebruiken. Een beetje zon en ontspanning. Leuke dingen doen. Léven. Voor mij is dat ook frisse lucht. De afgelopen week véél naar buiten geweest. Stukje fietsen, lekker wandelen. Knapt een mens van op! En ik moest ook wel. Want gisteren was het weer de beurt aan de serieuze levenselixer. De daratumumab. Daarna naar de arts voor de controle. De bloeduitslagen waren niet online gekomen. Foutje in het labformulier. Ik mocht opnieuw prikken. Zou direct aan de beurt zijn. Pas na een klein half uur wachten was het zover. Ondertussen hakte de daratumumab erin en kreeg ik het voor mij bekende maandelijkse grieperige gevoel. Ik wilde naar huis. Naar de bank. In de middag kwam Alfred ook thuis. Moe van het nog altijd forceren van zijn lichaam. Helaas voor hem was voor mij de koek ook even op. Geen echte griep. Wel gammel van de kankerbehandeling. ’s Avonds valt dan toch het kwartje en wordt er koffie voor me gezet. Ach ja, ik doe het zelf, sta nou eenmaal (te) snel in de zorgstand. Want die mannen, díe zijn mijn eigenlijke levenselixer.
