Dat we het leven vieren is geen geheim. Doen waar we zin in hebben en wat mogelijk is. Soms een beetje té gek naar mijn bescheiden mening maar hoe fijn is het dat dat kan? Onwillekeurig denk ook ik, zo aan het einde van het kalenderjaar, terug aan het afgelopen jaar. Het jaar wat min of meer begon met weer een kankerbehandeling. Toch denk ik eerst aan kerst 2023. Wat was ik toen moe. En blij dat we beide kerstdagen ontzorgt werden. Met de blik kort vooruit. Dag voor dag. Wetend van de behandeling die eraan zat te komen. Wetend van de goede resultaten die behaald konden worden. Wetend van de eventuele bijwerkingen, de mogelijkheid dat het níet aan zou slaan. Wekelijks naar het ziekenhuis, twee maanden lang. Daarna elke twee weken. Medicijnen krijgen waarvan je weet dat je daar slecht op reageert. Twee tieners in huis die dat alles voor de derde keer moesten aanzien.

Een jaar van ups en downs. Bij mezelf en bij anderen. Maar uiteindelijk vooral de euforie van het aanslaan van de behandeling. En nu zo aan het einde van het jaar toch wat meer energie dankzij het stoppen van de lenalidomide. Dan pas beseffen hoe futloos ik eigenlijk was. En dan toch doorsloffen hè? De schouders eronder! Dat is alleen mogelijk dankzij de schouders van anderen. Mensen die naast je blijven staan. Een brede schouder om op te leunen, een lieve schouder om op te huilen. Een begripvolle om frustraties op te vangen en zonder oordelen naast zich neer te leggen. Schouders om mee te lachen, die je opbeuren, zorgen voor afleiding. Of om gewoon even stil op te liggen en te genieten. Van het moment. Het nu.

Kerst is weer geweest. De tafel in ons huis vol familie. Het kon weer. Kapot, dat wel. Dubbel genieten. Want het kon weer. Schouders die ondersteunen. Meer is niet nodig. Alhoewel, een leuk reisje is nooit weg…

Fijne jaarwisseling en veel lichtpuntjes voor het nieuwe jaar!