Zo, de afgelopen weken het er volop van genomen. In de aanloop naar kerst fijn met de jongens aangerommeld. ’s Ochtends lekker rustig opstarten. Kerstdagen vol gezelligheid en eten. Bijkomen en door naar een bijna ouderwets oud&nieuw. Als Alfred vrij is op oudejaarsdag bakt hij oliebollen. Onder de overkapping. En we konden weer wat mensen vragen om langs te komen. Stijn was samen met wat vrienden druk in de weer met vuurwerk. Wat je allemaal wel niet kan doen met knetterlinten! Een vriend van Rowan was er ook, en de verse oliebollen gingen er hard doorheen met al die opgroeiende knapen. ’s Avonds met zijn vieren voor de tv. Een spelletje. Wat vuurwerk afsteken. En ja, ondanks het vuurwerkverbod wederom kunnen genieten van de vuurwerkshows om ons heen. Om één uur uitgeteld in bed. Dit is natuurlijk zwaar over de grens voor mijn lijf. En hoofd. Op 1 januari slaap ik ’s middags door mijn wekker heen. Nou ja, ik had hem wel gehoord en uitgezet….. Door naar mijn schoonmoeder om nieuwjaar te wensen. Sommige tradities zijn gewoon fijn om in ere te houden. En soms wil je niet verstandig zijn. Vorig jaar was namelijk zó anders!
Toch moet uiteindelijk wel de rem erop natuurlijk. Dit tachtig jarige lijf stort anders gewoon vanzelf helemaal in. Dus zondag en maandag geen afspraken, geen moeten, alleen mogen. Dat vertelde ik vanmorgen ook trots aan de fysio. Had ik niet moeten doen. Ze vraagt naar mijn doelen voor het nieuwe jaar. Ik zit tenslotte weer nét op mijn oude trainingsniveau. Nog altijd hoop ik op een wonder wat betreft mijn rug. Dat kan ze me echter niet geven. Wel gaan we kijken of de krachttraining nu een tandje omhoog kan. Met ingang van…. meteen! De zweep ging erover en ik ging er fanatiek in mee. Als ik dit zo schrijf, lijkt het net of ik met megagewichten aan de gang ga. De gewichten die ik gebruik zijn 1kg. En verder gebruik ik vooral mijn eigen lijf. Buikspieren ingetrokken houden is al een hele kunst. Vooral oefeningen met balans. Wanneer een van de laatste oefeningen wat wiebelig gaat, vraagt ze waar het ‘m inzit. ‘Zijn het je hamstrings, je kuiten?’ Nee, mijn knieën en mijn voeten doen zeer. Wonderlijke dingen gebeuren er wat dat betreft. En blijkbaar ben ik minder uitgerust dan ik dacht. Mijn lijf voelt nog altijd zwaar van de training en we zijn 7 uur verder.
Goed excuus om te doen waar ik héél goed in ben. Ook voordat ik ziek werd. Lanterfanten! Topsport is nooit mijn favoriete bezigheid geweest. Ja, om te kijken. Languit op de bank voor de tv. Moe maar voldaan.
Voor iedereen een gezond, gelukkig, liefdevol jaar. Vol met mooie momenten, topsport op wat voor manier dan ook en veel slechte goede voornemens 😉
