Whoehoe! Ik zit op de helft van de chemokuren! Eindelijk. En terwijl ik dit schrijf schaam ik me tegenover al die mensen die máánden, zo niet jaren, achter elkaar chemo krijgen. Maar goed, het aftellen voor deel één van mijn traject kan gaan beginnen.
Terugkijkend mag ik, ondanks alle strubbelingen die er wel degelijk zijn, in mijn handen knijpen hoe het gaat. Geen blijvende, pijnlijke bijwerkingen en complicaties.
De chemo doet ook nog wat ‘ie moet doen. De m-proteïne heeft na 6 chemo’s een flinke klap gekregen. Die meting kwam uit op 12, en ondertussen heb ik al twáálf chemokuren gehad. Zo’n goede uitslag geeft wel wat extra puf om de schouders eronder te houden.
Ondertussen weet ik ook wanneer ik opgenomen word in Utrecht. Dat gaat 4 januari gebeuren. 7 januari krijg ik dan de transplantatie. Dat klinkt als een ingreep maar is ‘gewoon’ een infuus met mijn eigen cellen. Over de rest van dat traject wil ik nog niet teveel nadenken. Ik heb besloten mij daar mentaal op voor te bereiden als ik de chemokuren heb afgesloten. Eén project tegelijk. Kerst en oud en nieuw vier ik in ieder geval niet in isolatie op een ziekenkamer!
Tenminste, daar ga ik van uit. Er is in deze tijd wel een extra onzekere factor….
Vorige week werd Rowan verkouden. Hij is 13 dus moest getest worden. Wat voelde dat overdreven zeg. Ik snap wel dat mensen denken ‘ach, ik ben alleen maar iets snotterig.’ Alleen mag je daar nu niet vanuit gaan. Je kan ondertussen zoveel mensen besmetten! Rowan is ook vaker verkouden in deze tijd. Altijd een beetje gevoelig voor pollen en huisstofmijt. Nu hebben we een aantal dagen op afstand van elkaar geleefd. Hij heeft drie toetsen gemist. Voelde zich echter prima. De uitslag was negatief en we konden weer gezellig met elkaar op de bank hangen. Ik weet echter dat er pubers waren met dezelfde klachten, die wél corona bleken te hebben. Die moesten nog even wachten met samen bankhangen.
Nu ben ik verkouden. En ik moet morgen bloed prikken. Woensdag staat de port-a-cath op de planning. Donderdag en vrijdag weer chemo. Maar dat kan allemaal niet als ik niet weet of ik corona heb. Was er geen corona, dan was er nu niks aan de hand. Ik ben alleen maar wat snotterig. Vanmorgen contact gezocht met de hematoloog. Een sneltest lijkt me nu een uitkomst. Ze verwees me door naar de huisarts. De assistente vroeg ik of ik al contact had opgenomen met de GGD. Nee, want in het reguliere traject ben ik dágen bezig met een afspraak en de uitslag. Dat hebben we nu ervaren. Ik word voor 12 uur teruggebeld door de huisarts. Misschien kan ik eind van de middag daar terecht voor een test. Misschien.
Ik vind niet snel dat ik ergens recht op heb, of voorrang zou moeten krijgen. Maar nu wel. Ik wil gewoon door kunnen met het traject. Punt.
En zo verloopt de enige redelijk fitte dag in de herfstvakantie die ik met de jongens heb, toch nog rommelig door de kanker. Of ik krijg er juist meer vrije dagen bij, als de boel uitgesteld wordt. Alleen wil ik dat ook weer niet. Ach, het is ook nooit goed 😉. Ik laat de boel maar weer los. Leven met de dag wordt soms leven met het uur. Wordt vervolgd!
