Uiteraard kan ik er niet om heen om ook nog even wat te zeggen over het rondgaande virus. Er zijn al wat mensen die gevraagd hebben hoe het nu voor mij is en ik zou bij deze willen zeggen: Welkom in mijn wereld!
Vier jaar geleden stond ónze wereld op zijn kop en draaide de rest van de wereld gewoon door. We moesten rekening houden met een onvoorspelbare, fatale ziekte. Met een daardoor tot stand gekomen lichamelijke beperking én een verminderd immuunsysteem. Dat laatste ook mede mogelijk gemaakt door de chemo en de SCT. De nu voorgeschreven regels van het RIVM werden voor mij normaal. En dan valt je op hoe onhygiënisch de rest van Nederland is. Hoesten boven de groenten in de supermarkt, met je vuist voor je mond, om vervolgens met diezelfde hand alle tomaten gaan bevoelen. Niezen in je hand voordat je met diezelfde hand de deur van het restaurant opent. Handen wassen in de keuken na het gebruik van het toilet. Met een beetje geluk wel met zeep voordat de handen aan de keukenhanddoek worden afgedroogd.
Daar sta je dan met gruwel naar te kijken, met je verminderde weerstand. Je verhoogde risico op longonsteking. Die het kan gaan winnen van je zwakke immuunsysteem. Dus veel handen wassen, niet aan mijn gezicht komen, desinfecteergel bij de hand. Want hé, ik ben degene die ziek is, dus het is mijn eigen verantwoordelijkheid. En maar hopen dat mensen die op bezoek komen zich bewust zijn van hún verantwoordelijkheid naar mij toe. En niet met achteloze arrogantie denken dat zíj geen ziektekiemen bij zich kunnen dragen. Want zelf zijn ze nóóit ziek. Zoals zoveel mensen in openbare gelegenheden. Dat is overigens ook de reden waarom ik op verjaardagen niet meer uit de gezamelijke bakken nootjes en chips eet. Of geen eten proef in supermarkten, blokjes kaas op de markt en….
Nu staat de héle wereld op zijn kop. Iedereen in thuisisolatie. Zat ik vier jaar geleden ook dus voor mij geen nieuws. Alleen voel ik me nu een stuk beter dan toen. En ik moet zeggen dat ik dat graag zo wil houden. Want dit virus slaat op de longen. Een kwetsbaar orgaan voor mij. Nu mijn kanker weer wat actiever wordt, wordt mijn immuunsysteem zwakker. Want die probeert tevergeefs de kanker weg te krijgen. Vandaar dat onze kinderen 2 weken niet met andere kinderen mogen spelen. En Alfred thuiswerkt.
Natuurlijk baal ik ook stevig. Juist omdat ik weet dat ik weer een behandeling krijg, wil ik het er nu een beetje van nemen. We hebben een voorseizoensplek op een camping in de buurt gehuurd. Om eens uit te proberen. Maar ja, kunnnen we daar ooit wel heen. We hebben een seizoenspas gekocht in de voorverkoop voor een pretpark. (sst… weten de jongens nog niet). Maar ja, kunnen we daar wel optimaal gebruik van gaan maken. En zo is er voor iedereen wel een teleurstelling of onzekerheid wat betreft inkomen, voortbestaan van een bedrijf etc.
Als alles weer een beetje op gang komt is het gevaar voor mij niet geweken. Misschien wordt het dan juist wel groter. Ik blijf tenslotte bij de risicogroep horen. Het virus is niet ineens weg. En ik hoop dat heel Nederland dan blijft beseffen dat hygiëne belangrijk is. Je niet zomaar van je af hoeft te hoesten of je snot in het rond te sproeien. Juist om de mensen om je heen te beschermen.
Wij gaan hier met goede moed weer het beste van maken. We zijn tenslotte min of meer gezond. Hebben voor hetere vuren gestaan. Genieten van wat de dag ons brengt. Want elke goede dag is er weer één!
