De lust om te rellen is voorbij. Gisteren kreeg ik weer een uitslag en van de aanloop daar naar toe werd ik toch weer wat onrustig. Door het vullen van het archief op deze site, lees ik stukjes gedeeltelijk terug. Daardoor realiseerde ik mij ineens, dat ongeveer een jaar voor mijn laatste behandeling, de m-proteïne weer begon te stijgen. En aangezien de artsen aangeven dat de verwachting is dat ik zo’n twee jaar kan teren op de 2e sct, zou het maar zo kunnen zijn dat die m-proteïne nu weer begint te klimmen. En voor mijn gevoel ben ik net pas een beetje hersteld van die hele behandeling. Het was daarom een spannend weekend, en niet omdat het Sinterklaasfeest er was.
Maar tot mijn grote opluchting is er nog niks aan de hand! Alles stabiel. De arts hoopte zelfs dat de kankerwaardes helemaal niet meer te meten zouden zijn. Helaas heb ik dat niet gehaald. Desondanks is dit nog altijd een mooi resultaat! Misschien helpt de lenalidomine daar wel bij.
De neuropathie neemt de laatste weken echter wel toe. Het vochtige weer blijkt daar invloed op te hebben. Ook is het een grillig iets, aldus de arts. Omdat de lena wel een middel is wat de kanker er een poosje onder kan houden, wil ik het zo lang mogelijk blijven slikken. Dat heb ik eerder al eens verteld. Het is aan mij om te bepalen waar die grens ligt. Volgens mijn arts merk ik het wel als het écht vervelend wordt. En dan moet ik dat direct melden. Het lastige is dat je went aan pijn en ongemak. En volgens de medici heb ik een hoge pijngrens. Daar heb ik nu niet zoveel aan, dat is eerder ‘gevaarlijk’ dan handig. Echt pijn doet het overigens niet, het is vooral irritant. Op mijn grote tenen lijkt wat spanning te staan en mijn voeten tintelen. Mijn handen tintelen ook, mijn vingertoppen zijn… tja. Hoe ga ik dat eens zeggen. Een beetje een doof gevoel. En er zit geen kracht in.
Vorige week fietste ik naar wat winkels. Sinds de eerste chemo’s heb ik snel last van koude handen en als ik dan geen handschoenen draag gaat het echt pijn doen. Maar die handschoenen waren nu niet genoeg! Potverdikkie, wat voelde dat naar. Strak gespannen. Toch doorfietsen hè. Bij de eerste de beste textielwinkel zag ik wanten liggen. Babyroze. Ik deed ze over mijn handschoenen. ’t Zat een beetje strak maar voelde al direct aangenaam. Die wanten liggen nu standaard in mijn fietstas. Pas na een uur thuis kwam er meer rust in de vingers. Gelukkig maar. Want ik wil nog niet hoeven stoppen met die onderhoudsmedicatie. Dat vind ik een te spannend spelletje.
