‘Tjee mam, wat kijk je boos, is er wat?’

We lopen vanaf een gezellig en ongedwongen feestje naar de auto als deze opmerking komt. Ja ik ben moe maar er is niks aan de hand. Mijn mimiek geeft echter een andere emotie weer…

‘Met je mooie slaapkamerogen’, zei mijn opa regelmatig. Hij was een actieve amateurfotograaf met altijd een camera bij zich. En als het licht mooi viel, moest ik vooral blijven zitten en pakte hij zijn toestel erbij.

Hangogen, zo noemde en noem ik ze zelf altijd. En ja, dan lijkt je blik weleens op onweer te staan. Er zijn wel eens foto’s voorbij gekomen waarin ik in een hele gezellige situatie zat maar waarop dat niet aan mij te zien is. Kwestie van de verkeerde genen bij elkaar wat dat betreft. Nu ik wat ouder word, werkt de zwaartekracht ook niet bepaald mee. Er is meer gaan hangen behalve mijn oogleden. Ik ben geen fan van botox en make-up vond ik altijd maar gedoe. (Bovendien verdwijnt de oogschaduw in de dikke plooien van mijn oogleden) Dus daar heb ik geen hulp van. Mijn oogleden laten liften voor een ‘frisse blik’ vind ik ook een beetje jammer. Of ik moet er last van gaan krijgen met kijken natuurlijk. 
Eerder zeiden de meeste mensen het recht voor zijn raap wanneer mijn gezicht weer eens in een rare grimas stond. Dan lachte ik erom en was meteen duidelijk dat het onschuldig was, niks aan de hand. Nu ik kanker heb is dat anders. Als je gezicht dan per ongeluk in de verkeerde stand staat is de onbewust bevooroordeelde connectie snel gelegd. Dan lijkt het zelfs alsof ik zwelg in zelfmedelijden. Ziet er echt heel zielig uit. Heus, ik heb mezelf weleens zo in de spiegel gezien. Met een vrolijke grijns als gevolg want dat beetje zelfspot zit ook in de genen. De vragen n.a.v. zo’n grimas zijn nu bezorgder. Of er komt alleen een onderzoekende blik. Want misschien gaat het ineens helemaal niet goed?

Ook de kinderen raken wel eens in de war van dat hangende gezicht. En dat vind ik het vervelendste eraan. Daarom heb ik ze gezegd dat ze maar gewoon moeten zeggen dat ik moeilijk van me af kijk. Dus gaf Rowan direct als antwoord op de bovenstaande vraag:

‘Als mama’s gezicht zo staat kan het twee dingen betekenen. Óf ze is boos, óf ze is blij.’

Simpel toch?

(bijgevoegde foto is natuurlijk gemaakt door mijn opa)