In een rustweek tijdens de chemoprocedure zijn we een weekendje weg gegaan. Ik heb net de foto’s bekeken en zie terug zoals het in mijn herinnering was; ontspannen. Ondanks alles. En als ik de genietende koppies van de jongens weer zie weet ik dat we er meer dan goed aan hebben gedaan. 

Omdat ik in die tijd regelmatig gebruik maakte van een rolstoel en lichamelijk een wrak was, keek ik tijdens het boeken of een aangepast huisje mij wat voordelen zou geven. Maar een douchestoel en steunen bij het toilet had ik niet nodig. En een regulier huisje leek comfortabel genoeg. Wat me toen opviel was dat de aangepaste versie een stuk duurder was dan een niet aangepaste versie. Stom.

Vorig jaar oktober besloten we naar een park in Duitsland te gaan. Groot terrein, heuvelachtig. Ondertussen wel een stuk mobieler dan de vorige keer maar een huisje in de buurt van de faceliteiten zou wel wat meer gemak geven. Konden de mannen bijvoorbeeld vast gaan zwemmen en kon ik zelf wat later komen. Met nog energie over om te zwemmen door de korte wandeling, alhoewel, tegenwoordig is het meer een beetje poedelen. De huisjes vooraan waren voorzien van een eigen parkeerplaats en wederom de bekende douchestoel en toiletsteunen. Ze waren al bezet. Dat vond ik eigenlijk niet zo erg want ik voelde me bezwaard om een bungalow bezet te houden voor iemand die wél die extra faceliteiten kon gebruiken. En ook dit park vroeg meer geld voor het aangepaste huisje. Stom.
De scootmobiel ging mee voor de afstanden, de auto stond geparkeerd op de algemene parkeerplaats. En ons huis was alleen bereikbaar met een trap. Daar ging mijn zelfredzaamheid. Ik had mijn mannen nodig om de scootmobiel naar boven en naar beneden te sjouwen. Stom. Van mezelf. Had ik maar beter moeten kijken tijdens het boeken.

Soms voel ik me een beetje tussen de wal en het schip vallen wat faceliteiten betreft maar dat is niet erg. Ik ben blij dat ik vergeleken met anderen behoorlijk mobiel ben. En ik leer steeds meer dat ik best voor een beetje gemak mag zorgen. Als er een grote rij staat voor een openbaar toilet maak ik nu met bijna geen schroom meer gebruik van het invalidetoilet. Niet elke beperking is zichtbaar en ik heb ook ‘recht’ op een zo pijnloos mogelijke dag. 
Er zijn meer kleine dingen die me zijn opgevallen waar je als beperkte tegenaan loopt. Ik ben geen invalide of mindervalide, meer een halvalide, en daarom houd ik meestal mijn mond erover. Het zijn meestal díe mensen die er het beste van maken. Begripvol zijn. Een fiets geparkeerd voor de rolstoelheuvel? Kan gebeuren. Bloembakken op de blindegeleide tegels? Ach…. Niet teveel zeuren. Er zijn rolstoellessen om van grote stoepranden af te komen, lessen om met een geleide stok te lopen, coachingsgesprekken om begrip te hebben voor de gezonde mens. En dan heb ik het nog niet eens over al die extra dingen die je moet aanvragen, regelen, organiseren om ergens heen te gaan, gebruik van te kunnen maken etc.

En toen was daar het bericht van een bekende Nederlander in een rolstoel. Hij wilde een huisje boeken op het park waar wij geweest zijn tijdens de chemo. En moest dus meer betalen. Deze meneer is positief, kijkt naar de mogelijkheden, heeft begrip voor de gezonde mens. Maar wil ook gelijke rechten. Zonder te zeuren. En blijkbaar is er nu een wet waar je je op kan beroepen. En hij heeft gelijk gekregen. Kijk, en daar word ik blij van. Opstaan voor je medemens kan ook als je niet kan lopen. En even zitten nadenken over je medemens als je wel kan lopen kan ook. 

Deze meneer heeft er een mooi artikel over geschreven. De manier waarop, daar kan ik nog wat van leren. Omdat hij het op facebook plaatste en het delen ervan geen probleem vond, deel ik het artikel hier:

Ik heb een ‘rechtszaak’ gewonnen: vakantieaanbieders mogen iemand met een beperking niet méér laten betalen voor een aangepaste kamer!

Voor de afwisseling volgt hier een juridische update. Want: ik heb een rechtszaak gevoerd & gewonnen! Eentje met mooie gevolgen voor andere mensen met een beperking die graag op vakantie gaan. Het boeken van een kamer is namelijk vaak duurder voor mensen die een aangepaste kamer nodig hebben, dan voor mensen zonder handicap. En dat mag niet volgens de wet!

Een half jaar geleden wilden Remona en ik een huisje boeken voor ons gezin (bestaande uit twee volwassenen en twee kleine kinderen) op een prachtig vakantiepark in eigen land. Aan de telefoon vroegen we of er een huisje was met een rolstoeltoegankelijke badkamer en douche. Er werd ons verteld dat er maar één huisje beschikbaar was met een slaapkamer en toegankelijke badkamer op de begane grond. Echter, dit was een huisje dat ruimte biedt aan acht personen. Als we dit huisje zouden willen boeken, dan was de prijs gebaseerd op deze acht personen, zelfs als deze helemaal niet meekwamen.

Het vakantiepark legde mij uit dat mensen met een beperking vaak met veel begeleiders reizen en dat ze er daarom voor hadden gekozen juist hun grootste vakantiewoning rolstoeltoegankelijk te maken. Ik legde uit dat dit voor mensen die veel hulp nodig hebben misschien heel fijn is, maar dat het voor mij als zelfstandige rolstoelgebruiker wat oneerlijk voelde dat ik hierdoor twee keer zoveel moest betalen als een ‘normale vader’ die in dezelfde periode met zijn gezin naar dit park wil gaan.

Ik heb het de afgelopen jaren vaker meegemaakt, dat hotels ervoor kiezen om niet hun gewone kamers maar juist de grotere suites rolstoeltoegankelijk te maken. Die zijn ruimer en dat is dan makkelijker met de rolstoel. Dit heeft wel als gevolg dat een rolstoelgebruiker gedwongen is zo’n duurdere kamer te boeken. Sommige hotels hebben als policy dat je in zo’n situatie betaalt voor een kleinere kamer en dan het geluk hebt dat je een grotere kamer krijgt. Maar erg veel hotels laten je de volle mep betalen.

Sinds januari 2017 is in Nederland het VN-verdrag geratificeerd en dat betekent onder andere dat een bedrijf bij het verlenen van toegang tot goederen en diensten geen onderscheid mag maken op grond van handicap of chronische ziekten. Ik vroeg mij af of ik er, op basis van dit rechtsartikel, recht op had om tegen hetzelfde bedrag naar het prachtige vakantiepark te gaan als andere vaders. Daarom heb ik een verzoek ingediend ter beoordeling bij het ‘College van de Rechten van de Mens’ (klinkt een beetje heftig, maar dat is nu eenmaal de naam van de club die hier in Nederland op toeziet).

Mijn ‘zaak’ werd in behandeling genomen. Er volgde een heuse rechtszitting in maart (vanwege mijn chemo heb ik deze via Skype-verbinding bijgewoond) waar ik en de ‘verweerder’ ons verhaal konden doen. Ik heb drie keer op willekeurige momenten “Objection, your honor!” geroepen, in de hoop dat dit hielp.

Vandaag heeft het College uitspraak gedaan: het concern dat het prachtige vakantiepark exploiteert heeft jegens mij verboden onderscheid gemaakt op grond van mijn handicap. Zij hadden mij een alternatief moeten aanbieden (bijvoorbeeld een vierpersoons kamer in een van hun vergelijkbaar mooie vakantieparken in de buurt) en anders hadden ze mij het achtpersoons toegankelijke huisje moeten aanbieden tegen de prijs van een vierpersoons ontoegankelijk huisje.

Ik ben erg blij met deze uitspraak. Dit betekent namelijk dat mensen die vanwege hun beperking vaak méér moeten betalen (niet alleen voor een grotere hotelkamer, maar bijvoorbeeld ook voor theater- en concertkaartjes aangezien de goedkopere plaatsen hoog op de tribune vaak niet toegankelijk zijn) voortaan met dit oordeel in de hand de aanbieder attent kunnen maken op het feit dat zij onrechtmatig onderscheid maken. Mocht dat niet werken: een beoordeling door het College van de Rechten van de Mens is in een paar minuten online aan te vragen.

Lees hier de volledige uitspraak van het College:
http://www.marcdehond.nl/…/u…/uitspraak-college-volledig.pdf