Heel veel excuses heb ik gehad. De vakantie, het opstarten van het nieuwe schooljaar, twee ouderavonden in een week…. Maar ik kan er niet meer onderuit. De vermoeidheid is structureel. Ik heb -voorlopig- definitief één batterijstreepje ingeleverd. En als ik eerlijk ben merk ik het aan meer dingen dat ik wat energie heb ingeleverd. Ik kom weer wat lastiger uit bed, ben vergeetachtiger en moet mezelf wat vaker oppeppen om iets te gaan doen. Het duurde even een paar dagen, of weken, dat ik dit onder ogen durfde te komen. En het hier opschrijven heb ik ook voor me uit geschoven. Want nu is het echt. Ik begin de gevolgen van de stijging te merken.

En nu? Nu niks. Nou ja, koffie in het najaarszonnetje. Wat meer letten op de verdeling van energie. Er op uit trekken. En heel hard lachen als blijkt dat de stijging even stil staat.