Woensdagochtend. Ik kijk naar de net niet meer slapende gezichten van de jongens. We liggen met zijn drieën in een tent. Alfred heeft op de boot geslapen want de vierpersoonstent is niet groot genoeg voor vier luchtbedden. Terwijl ik op mijn telefoon kijk hoe laat het is, zie ik dat mijn bloeduitslagen online staan. En net op dat moment verschijnt het lachende gezicht van Alfred in de tent. Of we ook zo slecht hebben geslapen. Inderdaad maar mijn hart gaat nu wat sneller door wat anders. Als de mannen uit de tent zijn open ik mijn dossier en zie ik dat de m-proteïne is gestegen naar 6. Hmmm….. Ik had echt gehoopt op 5 maar met 6 ben ik ook wel blij. Ik check snel de overige uitslagen en die zijn allemaal nog binnen de norm. Daar ben ik best wel trots op. Ik doe niet voor niks mijn best met gezond eten, goed bewegen en op tijd mijn rust nemen. Met die 6 heb ik vast nog wel een vrijbrief voor 3 maanden. Want zie mij hier nou liggen. In een tent op een eiland in het Wolderwijd. Totaal niet ideaal maar ik heb het maar mooi weer gedaan. Eenmaal uit de tent gekropen stel ik Alfred zo snel mogelijk op de hoogte. Hij is ook blij, de arts overigens ook blijkt vrijdag. Ze vindt het jammer dat het ‘nu al’ stijgt maar dat het zo langzaam gaat is heel mooi.

Als we die woensdagmiddag eenmaal thuis zijn slaap ik 2 uur lang. Alfred trouwens ook. En dat komt niet alleen door die onrustige nacht op het eiland.