En dat is het enige Grieks waar ik me aan gewaagd heb. Het klinkt heel vrolijk, net als tekenfilmfiguur Calimero. “Zij zijn groot en ik is klein, da’s niet eerlijk, oh nee”, was zijn vaste uitspraak. Als ik opzoek hoe die uitspraak precies was, gewoon voor mijzelf, lees ik dat in de Dikke van Dale het ‘Calimerocomplex’ is te vinden; “het gevoel of bewustzijn dat men vanwege zijn geringe omvang niet serieus wordt genomen en geen invloed kan uitoefenen”. Nu ik wat beperkter ben geworden merk ik dat dit er heel snel in zou kunnen sluipen. En dan neem ik ‘geringe omvang’ figuurlijk. (Oké, ik ben ook niet de grootste maar stond in de gymrij, die we vroeger op school altijd moesten maken van groot naar klein, net niet achteraan. Of net niet vooraan) Alle regeltjes waar je opeens aan moet voldoen om hulp te krijgen, bekeken worden door meerdere artsen om te laten zien dat het echt nodig is om in de WIA terecht te komen en straks verantwoording aan het UWV afleggen ómdat je die uitkering krijgt. En dan laat ik de momenten dat je niet of anders benadert wordt omdat je in een rolstoel of scootmobiel zit even achterwege. Ik weiger om mij ‘klein’ te laten krijgen.

Maar goed. Eigenlijk wilde ik het alleen over Griekenland hebben. We hebben het gedaan. Ons 12,5 jarig huwelijk gevierd met een vliegvakantie. Zoals we dat ooit bedacht hadden. En ik ben heel blij dat we dit ook gewoon hebben kunnen doen. Het klopt dat als je ziek bent geworden of bent geweest, je intenser geniet van alles. Die gespannen kopjes in het vliegtuig (niet doorvertellen), de oh’s en woh’s om het uitzicht vanuit het vliegtuig en het samen zwemmen, snorkelen, eten (teveel), op stap gaan. Ik slurp het op, ontspan, word onbevangen, vergeet. Dit is leven!