En dan is het kerst! Er zijn meerdere momenten waar ik tijdens de behandeling naar uit keek. Zo ook het kerstfeest. Naast de viering van de geboorte van Jezus, houd ik van de lichtjes, muziek, kitsch en gezelligheid. Wat minder van de hectiek die er soms kan zijn maar dat ging dit jaar wat langs me heen. Helaas kon ik dit jaar geen koekjes bakken met de jongens maar wel weer samen de kerstboom opzetten. Net als andere jaren. Dat we er dit keer twee dagen over deden en dat het een week duurde voordat ik alles had gedaan wat ik anders in een dag doe, ach, dat was goede bezigheidstherapie. We zijn aan de beurt om het bij ons te houden en besluiten om het ook gewoon te doen. En wat heb ik er van genoten! Weer gewoon kerst, net als vorig jaar. Alles is achter de rug en ik zit daar maar weer mooi aan tafel.

Nu, een paar dagen later, geniet ik er nog van. Gisteren voor het eerst weer zelf naar mijn ouders gereden en dáár koffie gedronken. Gewoon, omdat het weer kan. Zo gewoon en toch zo bijzonder.

Vanmorgen fysiotherapie gehad met andere oncologie cliënten. 3 vrouwen en een man. Allen boven de 50 (hoop dat ik dat goed heb ingeschat) en allen ‘schoon’ verklaard. 1 vrouw tobt al 10 jaar, de anderen hebben deze zomer de laatste behandeling achter de rug. Ieder vertelt zijn verhaal en de grote overeenkomst is het gebrek aan vertrouwen in het lijf en de angst voor terugkeer. Als ik aan de beurt ben valt de onvermijdelijke bom. Elke keer schrikken mensen van mijn verhaal. Op zo’n moment zou ik willen dat ik iets postitiefs te melden had maar helaas is dat niet zo. Of misschien toch wel. De anderen (behalve de man) hebben moeite met genieten, de angst opzij te zetten. Als ik vertel dat ik dat wel kan, ondanks de angsten, wordt er bewondering uitgesproken. Ik ben dankbaar dat ik er nog ben en hopelijk geef ik mensen toch wat kracht door te laten zien dat het leven evengoed de moeite waard is!