Tegenstrijdig. Dat is hoe ik me nu voel. Ik kan er weer wat op uit, vind het gezellig en fijn als er mensen langskomen, heb gefietst, loop met de hond en ben een keer meegeweest om de jongens naar school te brengen. Dit alles kost veel energie en kracht. Ik moet echt doseren. Veel rusten voor mijn rug en tussen de middag slapen. Mijn maag is nog niet in orde en concentratie blijft ook nog een dingetje. Tijdens de behandelingen kon ik hier nog wel aan toe geven maar nu word ik er onrustig van. Ik verwacht van mezelf dat ik méér kan dan dit. Ik wíl meer, alleen is dat nog niet echt realistisch. 

Afgelopen vrijdag bij de arts geweest. En ook zij zegt, net als anderen om mij heen, dat ik mijn herstel de tijd moet geven. Helemaal in mijn situatie. De kanker heeft behoorlijk huisgehouden in mijn botten en die zijn nog gevoelig. Ik ben 4 cm korter geworden door ingezakte wervels en mijn ribben staan vreemd naar voren. Dit zal zo blijven. Ik heb dat steeds een beetje naar de achtergrond geschoven, maar nu vind ik het toch vervelend dat ik hierdoor bijvoorbeeld veel kleding niet meer pas. En een raar lijf heb. Tegelijkertijd vind ik het vervelend dat ik dat vervelend vind. Het belangrijkste is natuurlijk dat ik voor heel lang beter word. Dan maar een raar lijf. Tegenstrijdig.

Er is toch bloed geprikt maar woensdag hoor ik pas hoe het staat met de kanker waardes. Dat blijft toch spannend en ik hoop zó dat hij nu al op nul staat! Daar is niks tegenstrijdigs over te zeggen.

En verder? Verder geníet ik! Van mijn mannen om me heen die opleven nu ik ook opleef. Van alle lieve mensen die regelmatig wat van zich laten horen. Van bloemen in huis. Van nat regenen tijdens het uitlaten van de hond (nog wel). Van trouwjurk passen met mijn zus. Van de eerste verjaardagsvisite sinds het verlaten van het ziekenhuis. En zoveel meer! Af en toe dit laatste maar eens lezen als ik weer onrustig ben.