Donderdagmiddag ben ik weer thuis gekomen. Het wegrijden van het ziekenhuis en de lange, zonnige snelweg voor me, maakten me emotioneel. Het leek alsof ik het oude leven achter me liet en een nieuw leven tegemoet ging.

Thuis komen was raar. Het voelde alsof ik maanden weg geweest was. Ik moest echt even wennen maar o, wat was het fijn!

Het lijkt nu alsof ik veel beter ben maar dat ben ik nog zeker niet. De bloedwaardes zijn nog erg laag. De trombocyten, bloedplaatjes, zitten nu op 53 (normaal 150-400) en de leucocyten, witte bloedcellen, zitten nu op 0,05 (normaal 4-10). Wat het lastigste is, is de misselijkheid en geen trek hebben. Toch moet ik voldoende eten en drinken en dat is de hele dag een worsteling. Mede omdat ik ook nog de nodige maagvullende pillen slik. Volgende week vrijdag is de eerste controle en de verwachting is dat het dan een stuk beter moet gaan. In ieder geval met de bloeduitslagen. De misselijkheid kan nog wel even aanhouden….

Naast het geluk van na 2,5 week thuis zijn, ben ik ook blij dat mijn mond niet kapot gegaan is! Het lijkt nu zelfs alweer op te knappen.

En nu? Nu ga ik een cappuccino drinken met Alfred, lekker buiten in de tuin!!!

p.s. Ik heb nog steeds geen weerstand. Verkouden en zieke mensen mogen niet in de buurt komen. Ook mag ik helaas nog een week geen bloemen in huis.