Sinds vorig jaar hebben we een studerend kind. Die op kamers woont. Even wennen geblazen maar vooral heel trots op die kerel. Dat ‘ie het maar mooi allemaal doet. Vind ik niet vanzelfsprekend. Ik geniet er intens van dat ik dit mee maak. Sommige clichés zijn waar. Ook al wil ik er niet altijd aan. Maar het klopt dat als je toekomst onzeker is, je meer geniet van wat er nu is. Het ook meer waardeert. In mijn geval dan.
Na een half jaar een tijdelijke kamer te hebben gehad, is er nu een kamer voor onbepaalde tijd. En die kan ingericht worden naar eigen smaak. Waar je Rowan normaal gesproken echt niet warm maakt om te winkelen, wilde hij nu wel mee naar Ikea. Een feestje voor mij natuurlijk. Samen spulletjes uitzoeken. Of eigenlijk hém spulletjes uit zien zoeken. Koffie met wat lekkers. Uiteraard ter afsluiting een hotdog. Voor hem. Volgens het traditionele rollenpatroon reed Alfred naar verschillende adressen voor de grote meubels.
Zondagmiddag gingen we op pad. Kon Rowan er meteen blijven. Terwijl hij en Alfred de kar uitruimden, inspecteerde ik even de kamer. Het goede voornemen om níet schoon te maken was op slag verdwenen. De stofvlokken hingen aan de muur. Waar ik de stofzuiger rib-technisch thuis vermijd, ging ik er nu toch mee aan de slag. Tegen de tijd dat de heren de bank naar boven hadden gezeuld, was dat plekje schoon. Kan er de komende jaren weer stof verzameld worden. Uiteindelijk de machine maar aan Rowan overhandigd om onder en achter het overgenomen bed te zuigen. Met een lichte huisstofmijtallergie is dat op zich toch wel verstandig. Nu loslaten als hij liever snotterig rondloopt dan stofzuigt.
Meedenken met de inrichting, waar komt wat te hangen. Even liggen op het ‘nieuwe’ bankje terwijl zij aan het boren zijn.
Genieten van het opgetogen gezicht van mijn kind. Echt zíjn plekje ervan gemaakt. Moe, beurs maar enorm gelukkig dommel ik terug in de auto bijna in slaap. Een glimlachende en tegelijk hoofdschuddende echtgenoot naast me. Hij weet het ondertussen. Grenzen over maar geen houden aan. De consequentie draag ik uiteindelijk zelf. Thuis verhuis ik vrij snel van de bank naar bed. Volmaakt tevreden. Ik was erbij. En wat was het leuk!
