Stijn was jarig. Vijftien jaar. We vierden het op de dag zelf. En hoe fantastisch dat dat net die ene zaterdag was met prachtig weer waardoor we lekker buiten feest hadden.
We waren twintig jaar getrouwd. En dat hebben we gevierd. Uit eten met de ouder(s), omi, en onze kinderen. Een mooie avond.
Paasweekend. De opstanding. Onze regio tachtig jaar bevrijd van de tweede wereldoorlog. Nieuwe vloer uitzoeken. Winkelen. Toch nog even langs de opstelling van oude militaire voertuigen.
Mooi weer. Wandelen. Een beetje meer dan anders. Want gezellig.
Paasbrunch. Ik moet en zal dat doen. Zonder genodigden deze keer. Want al teveel gedaan de dag ervoor. Even alleen met het gezin. Kneuterig.
Vrienden van de jongens over de vloer. Mooi weer voor de trampoline. Even geen school of studie.
Een uitje. Gewoon met zijn vieren. Omdat dat steeds minder voor zal komen. Met een op kamers wonende zoon. Veel gelopen. Te veel. Maar mooie plekken gezien. Ontspannen met elkaar.

Vanmorgen fysio. Hersteltraining. Volgens de therapeut. En drie dagen rust. Volgens de therapeut. Stijn kookt vanavond. Ik doe niks meer. Nou oké, de was. Stukje met de hond. Foto’s op de computer zetten. Mijn feestje achteraf is dat. Nagenieten van al het vieren. Opladen voor al het vieren wat nu in rap tempo zal volgen. Met voorpret. Genieten van het mooie voorjaar. Rusten is soms zo erg nog niet 😉