Volgende week vrijdag word ik 40. Tegenwoordig is dat een ding. Of nou ja, misschien altijd al wel voor sommigen mensen, maar de commercie heeft er leuk op ingespeeld. 12, 16, 18, 21 en vervolgens alle tientallen. Een pensioen tussendoor. Zoveel jarig huwelijk, kortom, je kan altijd een reden bedenken voor een feestje. Ik was er zelf niet zo mee bezig maar mijn, ondertussen 40 jarige, echtgenoot wel. Gelukkig valt het hem reuze mee. Behalve dat ‘ie geen 18 meer is. Zijn gedroomde 40 feestje kon niet doorgaan door de corona. Desondanks heb ik de gelegenheid aangegrepen om er wel wat leuks van te maken. En in de tussenliggende weken tot mijn verjaardag, kon ik het natuurlijk niet laten om hem een beetje te sarren. Want word ik wel 40?

Veel mensen vieren hun stamceltransplantatieverjaardag. En laat dat nou nét het jubileum zijn wat ik altijd oversla. Het wordt ook lastig. Want ben ik dan bijna 5 (eind augustus 2016) of een half jaar? Ik heb echter een andere troef. Bijna 35 jaar was ik toen mijn stamcellen geoogst werden. Twee porties. Eén voor toen, en één voor later. En dat later was afgelopen januari. Dat betekent dat de nieuwe cellen in mijn lijf 35 jaar oud zijn. Ha, daar kan Alfred niet tegenop! Behalve dan dat mijn lichaam functioneert als een 80 jarige en dat van hem als 38 😉. Daar kan ik dan weer niet onderuit. Gelukkig zie ik vooral de zonnige kant, geestelijk zijn we beide nog 18. Niet veel ouder dan onze puber van 14. En gedragen we ons ook nog wel eens naar die leeftijd. Waar de puber dan weer van moet zuchten. En anderen.

Alfred is bezig om mij coronaproof te verrassen. Ja, ik weet een klein beetje. Want dit 80 jarige lijf moet weten wanneer het kan en móet rusten. Het gezamenlijke feestje volgt waarschijnlijk later dit jaar. Gewoon omdat we er zin in hebben. Je wordt tenslotte niet zomaar voor de 2e keer 35. Of blijft eeuwig 18 🤩