Onwillekeurig is de maand maart voor mij toch de maand waarin alles anders werd. Vorig jaar rond deze tijd had ik dat ook. Maar in het afgelopen jaar is er weer veel veranderd.  Het eerste jaar na de diagnose stond vooral in het teken van knokken, mee laten voeren in de achtbaan en daarna bijkomen van die wilde rit. Dit tweede jaar stond in het teken van toekomst. Plannen maken, sterker worden, stabiliteit zoeken, niet uitstellen maar doen. En dat doen hebben we zeker gedaan. 

In de voorjaarsvakantie zijn we voor het eerst met de kinderen op wintersport geweest. Dit was iets wat Alfred graag met ons wilde doen. Fysiek en mentaal een roerige vakantie voor mij. Zoals ik soms dingen onverwachts onbevangen kan doen, zo kan ik onverwachts overvallen worden door emoties. Mijn jongens zien genieten van de skilessen. Maar ook mijn drie mannen samen die prachtige berg af zien komen aan het einde van de week. Onvergetelijk en intens. Tranen in mijn ogen van het adembenemende (letterlijk en figuurlijk ) uitzicht. Aan de andere kant de confrontatie van het zien van die twee andere gezinnen met wie we samen waren gegaan. Gezond. Het tempo wat ik niet bij kon houden. Ik in bed, de anderen op de piste. Kortademig en hartkloppingen, hoe hoger op de berg hoe erger. Maar ik was er wel en dat is iets wat ik wel geleerd heb. Er zijn is genoeg.

Het komende jaar ben ik van plan om op dezelfde voet verder te gaan. Een mijlpaal wordt hopelijk 2 jaar behandelvrij na de SCT. En binnenkort, na 19,5 jaar roepen, met Alfred naar Parijs. Niet uitstellen maar doen. Er zijn!