Soms druppelt er her en der wat informatie binnen wat zich uiteindelijk vormt tot een gedachtengang, en nu dus een blog. Misschien dat ik daarbij in de herhaling ga vallen maar sommige onderwerpen kunnen jarenlang sudderen.
Een aantal weken geleden beschreef een dochter in de lotgenoten groep, de situatie van haar vader. Zijn darmen lagen plat door het gebruik van morfine. Met gevolgen. Zonder pijnstilling kon hij niet, of er alternatieven waren. Die werden aangedragen door een aantal leden maar niet veel later werd een longontsteking deze man fataal.
Multipel myeloom zorgt voor een wat zwakker immuunsysteem. Een SCT ook. Dat is dus dubbel op. Goed werkende darmen zijn essentieel voor je immuunsysteem. Dit schiet door me heen als ik het trieste nieuws lees. Maar ik ben geen arts. Slechts een patiënt die stukjes informatie misschien op een verkeerde manier plaatst.
In de weken daarna lees ik twee keer een bericht in de media over de verslavende werking van morfine. Dat artsen terughoudender moeten worden met het voor te schrijven. De Amerikaanse patenthouders van het merk dat ik ook heb gebruikt, worden aangeklaagd door patiënten. Hen wordt verweten de verslavende werking niet genoeg onderzocht te hebben.
Toen ik aankwam op de SEH met niet te houden pijn, vroeg ik om morfine. Nooit gehad maar nadat ik al ervaren had dat Diclofenac en Tramadol niks voor me deden, leek mij die morfine een goede volgende optie. En dat klopte. Heerlijk om in de roes weg te zakken en te voelen hoe je lichaam ontspant. ‘Tegenwoordig hoeft niemand meer pijn te hebben’, zei de verpleegkundige terwijl ze een extra sterke capsule voor de nacht op mijn nachtkastje legde. Tegen doorbraak pijn. Ik glimlachte, want ik had nog steeds pijn alleen die was draaglijk. En ik wilde nog een beetje bij de les blijven. De extra capsule werkte overigens wel fantastisch.
Bekend is dat ik niet veel later weer een weekje mocht overnachten in het ziekenhuis. Met stilstaande darmen.
Nadat alle chemo en heisa voorbij was, was ik dan ook vastbesloten om de morfine af te bouwen. De hoofdreden was omdat ik wilde weten hoeveel pijn ik nog eigenlijk had. Teveel om zonder pijnstilling door het leven te gaan bleek. Ik kreeg van de arts in Utrecht morfinepleisters. Die hebben een iets andere werking. Erg lekker werd ik daar niet van, en de 8 paracetamol, de magnesium en de zakjes vezels kwamen mijn neus uit. Tijd om een alternatief te zoeken. Dat alternatief is een uitkomst maar een taboe voor het overgrote deel van de medische industrie en de overheid. Het is een opiaat. Maar dat is morfine ook. En diazepam en…. De artsen hebben geen alternatief. Of de verzekeraars. Het is maar net hoe je het bekijkt. En wat moet je dan? Beter worden door de behandeling en ziek worden door pijnstilling is natuurlijk best triest.
De vader van een vriendin was tijdelijk opgenomen in een verzorgingstehuis. Na overplaatsing naar een ander tehuis stelde de arts van daar voor om eerst maar eens te stoppen met de slaapmiddelen die deze meneer blijkbaar ’s ochtends al kreeg om hem rustig te houden. Snoepjes noemde die arts het.
Snoeperdje, noemden de verpleegkundigen de extra capsule die ik voor de nacht kreeg.
Misschien wordt het tijd dat er wat medici, verzekeraars, ministers en laboranten zich achter de oren gaan krabben. Het is niet erg om te verbeteren.
