‘Snow is falling. All around me. Children playing. Having fun.’

Dat nummer gaat de hele dag door mijn hoofd en dat zegt wel iets over mijn gemoedstoestand. Hoe blij ik word van sneeuw. Last van de kou? Nee, niet van vrieskou. Waterkou gaat in mijn botten zitten en dat is naar, dus wat mij betreft vriest het de hele winter. 

Gisteren voor controle naar Utrecht. Ik keek er naar uit, heel benieuwd hoe mijn bloedbeeld zou zijn. En dat is goed! Alles zit, weliswaar nog aan de lage kant, weer binnen de normaalwaarden. Ik had ook geen gekke dingen verwacht, maar deze bevestiging is wel fijn. Nu weet ik ook dat mijn weerstand wat meer te bieden heeft en dat geeft mentaal meer lucht. De arts had ook weinig toe te voegen. Conditioneel ga ik best hard vooruit, kracht kost wat meer tijd. Dat laatste heeft vooral te maken met de gevolgen van de botschade, dat heeft tjid en specifieke training nodig. En daar heb ik nog geen zin in/energie voor. Wonder boven wonder gun ik mezelf daarin ook nog wat rust. 

De m-proteïne (kankerwaarde) is ook geprikt maar die moet nog even op kweek. Ik hoop daarvan volgende week de uitslag te zien. Voor nu ziet alles er echter veelbelovend uit, net als de narcissen, die zich niet laten kisten voor wat sneeuw!