Vlak voor het weekend was daar de online uitslag. M-proteïne op 15. Vorige keer was hij 10. Een paar dagen daarvoor waren de overige uitslagen al binnen. Daarin had ik wel gezien dat er meer onrust was, maar 15 had ik niet verwacht. De arts stelde ons vanmorgen gerust. Bevestigde wat ik dacht. Je krijgt toch ervaring hè? Het is een goed teken dat de overige waardes wat achter blijven. Daardoor is er de mogelijkheid dat het nog wel weer stabiliseert. Of wat minder snel gaat. Bij een waarde tussen de 20 en 25 gaan we behandelen. Dan kunnen we rustiger starten met de medicatie dan wanneer we echt direct moeten ingrijpen. De arts kijkt niet alleen mij maar ook Alfred scherp aan. Hoe staan we erin? Zij heeft ook ervaring. Heeft meer patiënten met multipel myeloom. En weet hoe vervelend het is dat je niks zeker weet. Behalve dat er weer een intensieve behandeling komt.

De uitslag steekt. Gek genoeg. Ben toch wel verwend door die trage stijging elke keer. Maar er speelt nog meer door mijn hoofd. Een half jaar twee keer in de week immunotherapie en gekmakende medicijnen. Rowan gaat examen doen. Misschien op kamers volgend jaar. Hoe ben ik als ik in behandeling ben? Er speelt nog meer waar ik gewoon energie voor wil hebben. Ik moet me er aan over geven, dat weet ik ook wel. Heb er geen invloed op. Maar vandaag laat ik die scherpte gewoon even toe. Heb zin om te eten. Wat lekkers. Maar geen puf om er weer op uit te gaan. Wordt het toch gewoon een broodje kaas denk ik.

Natuurlijk ben ik ook verheugd. Nog altijd niet in behandeling! Kan me weer storten op de waanzin van alle dag. Het irritant vinden dat ik voor deze foto heb scherp gesteld op de muren en niet op het bankje. Niet gezien heb dat er ook nog iemand zwemt. Zin in leuke dingen doen. Mensen zien.

Ondertussen een boterham met een te dikke laag boter en pindakaas naar binnen gewerkt. En één met kaas. De derde is onderweg naar mijn maag. Lekker hoor, een beetje eten en van je af schrijven. Relativeert, houdt me scherp.