Daar sta je dan, eindverantwoordelijk voor het reilen en zeilen in Nederland. Een boodschap overbrengen die beslissend kan zijn voor de gezondheid en financiële situatie van iedere inwoner. Je kiest voor de gezondheid. Als zogenaamde kapitalist. Dat doe je niet alleen. Heel de wereld heeft zich laten verrassen door een pandemie. Wetenschappers, onderzoekers, economen en wie ook nog meer doen hun best om zo snel mogelijk het beste plan van aanpak te maken. En geven daarin adviezen. Duizenden mensen in je land zijn gestorven aan het virus. Duizenden mensen komen financieel in zwaar weer. Je brengt je boodschap helder en duidelijk. Gericht aan 17 miljoen bondscoaches. Voor niemand is het leuk. Je geeft steeds complimenten, hoe goed de Nederlanders het doen. Dat we het sámen moeten doen. En dan komt de eerste journalist. Die vraagt wat erin zit voor hem en alle anderen die het zo goed doen. Kleuter. Wil je een sticker? Zo één met smiley en een dikke duim? Met eronder; goed gedaan! Blijkbaar ben je gezond genoeg om daar aanwezig te kunnen zijn. En waarschijnlijk word je betaald om kritische vragen te stellen. Dus ook nog een inkomen. Maar er is verschil tussen respectvol en kritisch. Tussen medeleven en oordelen.
Ik had een slechte nacht voor de persconferentie. We hebben een basisschoolkind dat dolgraag weer echt contact wil met zijn leeftijdsgenootjes. Hij houdt zich goed maar ik zie dat hij het nodig heeft. Wat als de scholen weer open gaan maar er niet genoeg duidelijkheid is over de overdracht van de ziekte van kinderen naar volwassenen? Ga ik dan zeggen dat hij niet naar school mag om mij? Dat hij nog altijd niet met zijn vriendjes kan spelen? Ik weet dat hij dat verschrikkelijk zou vinden. Maar dan vooral om mij. En het laatste wat je wilt is dat je kind zich zorgen maakt om zijn moeder. Gelukkig was er goed nieuws. De bevindingen zijn goed genoeg om er vertrouwen in te hebben dat de kinderen het niet overbrengen. Spannend blijft het wel. Ik vertel hem dat hij weer kan gaan spelen. Naar school kan. Maar dat ik wel de betreffende ouders informeer dat het belangrijk is dat er niemand in het gezin verkouden is. Eigenlijk wat nog steeds de richtlijnen zijn. Hij barst in tranen uit. ‘Ik wil jou niet besmetten, ben zo bang dat je ziek wordt door mij.’. En dan komen weer de vragen over mijn kanker. Ik zal het kort houden. Hoe ouder hoe wijzer. Ik kan hem geruststellen maar ben zelf niet gerust.
De hele situatie nu werpt me terug naar mijn diagnose, behandeling, herstel. Naar het medeleven van anderen, het aannemen dat alles al snel weer normaal zou zijn. Het oordelen en vinden hoe je om moet gaan met een ziekte. Niet klagen, maar kijken naar wat er wel is. Hoe we daar een weg in hebben gevonden, geaccepteerd hebben dat iedereen anders met een situatie omgaat. En dat je niet weet hóe je ergens mee om moet gaan als je het zelf niet hebt meegemaakt. Begrip hebben daarvoor.
Nu komen de verhalen van de coronapatiënten. Hoe heftig ziek ze zijn geweest, hoe pittig het herstel is. Er is veel aandacht voor. Ik snap het. Het lijkt op mijn behandel- en hersteltraject. En dat was zwaar. Het lukt me niet altijd om in te slikken ‘ik ken het’. ‘Zo ongeveer was het bij mij ook.’ Met in gedachten de wetenschap dat het mij een tijdelijke adempauze geeft. We kennen de impact van een zieke ouder binnen het gezin. Binnen de familie. Je naaste vrienden. De nasleep. En dit alles zorgde de laatste week voor rommel in mijn hoofd. Want waar het duidelijk is dat corona een keer ophoudt, de Kahler doet dat niet.
Toch zijn we goed in het relativeren. Want we hebben al wat jaren les gehad in onvoorziene situaties. Ziektes, onverwachte sterfgevallen, gedoe. Waarop ieder mens anders gereageert. En zo’n reactie kan je alleen maar respecteren. Wat je zelf er ook van vindt. Omzien naar elkaar is nu de hoofdboodschap van de overheid. Omzien naar elkaar is altijd al de boodschap van het leven geweest. In welke situatie dan ook. Zelfs de gezonde, alles gaat goed situatie. Omzien naar elkaar geeft rust, ruimt de rommel in je hoofd op. Daar kan geen sticker tegenop.
