Sinds maandag voel ik me weer wat beter en dat lieten de bloeduitslagen ook zien. Van niet meetbaar naar 0,01. De verpleegkundigen gaven aan dat het nu wel eens hard kon gaan. Maar eerst even terug in de tijd.

Vanaf het moment dat ik de stamcellen terug kreeg, begon ik me beroerder te voelen. Dat was het eerste weekend van de opname. Zaterdagavond nog een opleving maar daarna ging ik hard achteruit. Enorm misselijk, duizelig, slap en moe. De twee meter naar de badkamer waren al haast teveel. Douchen ging niet meer alleen. Het geluid wat een tweepersoonskamer met zich meebracht, kon ik eigenlijk niet verdragen. Ik lag op bed en staarde voor me uit, sliep of probeerde het geluid te negeren. Omdat er een vermoede was van een darmbacterie, werd ik naar een eenpersoonskamer gebracht. De bacterie had ik niet! En wat een rust dat ik alleen lag. Na twee dagen daar zakte de misselijkheid ook wat af. Maar, ondanks de anti-misselijkheidspillen,  bleef eten heel moeilijk. Door de chemo is mijn slokdarm aangetast en mijn mondslijmvlies is vrij droog en dik. Een aantal pillen kon ik hierdoor niet meer innemen en werden via het infuus gegeven. 

Door de goede uitslag van maandag, hoopte ik dat ik misschien begin volgende week al naar huis zou mogen. Vandaag is er weer bloed afgenomen en de waardes stijgen dusdanig dat ik eventueel voor het weekend al naar huis kan. Ik ben er ondersteboven van dat het zó snel kan gaan. Het is nog maar 2 dagen geleden dat ik me voor het eerst weer een beetje beter voelde!

Neemt niet weg dat ik nog heel erg slap ben, vol zit van twee beschuiten en moet zien dat ik al die pillen naar binnen kaan krijgen. En of mijn maag dat aan kan. Gek, ik wil heel graag naar huis maar vind het toch een beetje spannend…..