Morgen staat een bezoek aan de arts op de planning. Maar ik heb alle uitslagen al binnen. Eerst de reguliere, waarbij opviel dat de ontstekingswaarden verhoogd zijn. Een nawerking van het sprongetje van de vorige keer of een teken van een nieuw sprongetje? De rest zag er nog wel goed uit. Vrijdag kreeg ik zowaar de m-proteïne al binnen. En die staat nog op 10!!! Gelijk gebleven dus. Wát een cadeau is dat zeg! Vakantie zonder medicatie. Kinderen die ik nog in onwetendheid kan laten. Verjaardagen, toetsweken en examens die zonder verontrustend nieuws beleefd kunnen worden. Focus op vrijheid blijheid. De zorgen over wat gaat komen kunnen weer op pauze. Nu is nu.
Niet alleen de kanker heeft een pauze ingelast, ik heb dat zelf ook gedaan. De agenda wat leger gelaten. Minder willen. Meer rust. En dat doet goed. Een hele middag aan de kust met een vriendin. Wandelen met Alfred bij de Oostvaardesplassen. Koffie drinken op de boot. Lezen in de hangmat. Klinkt wel als luilekkerland zo. En dat mag ook weer van mezelf. Het is nou eenmaal zo.
Gisteren had ik een flexibel dagje. Dat betekent dat ik ruimte heb voor onverwachte dingen. Of spontaan. Een hele lijst in mijn hoofd met wat ik allemaal kon doen. Als ik net terug ben van een paar boodschappen doen, staat een buurvrouw voor de deur. Of ik haar later die dag naar de tandarts kan brengen. Ze is chronisch ziek. Het is koffietijd, dus we drinken wat. Gezellig. Even later een berichtje van Stijn. Hij heeft tussenuren. Of hij met een aantal vrienden naar huis kan komen. Tuurlijk. Ze arriveren als ik weg ga met de buurvrouw. Ondertussen is Rowan ook al thuis. Op de terugweg naar huis haal ik bij de supermarkt wat ijs. Lekker voor de jongens. Eenmaal thuis is Alfred er ook. Komt zijn motor halen om naar een andere werklocatie te gaan. Het is na siëstatijd en ik duik mijn bed in. Zet de wekker iets later. Val als een blok in slaap. Die pauze is blijkbaar broodnodig.
Uitgerust zit ik die middag buiten aan de koffie. Tevreden over de ochtend. Blij dat ik de buurvrouw kon helpen. Blij dat Stijn gewoon naar huis kon komen. Blij dat deze pauzedag meteen zoveel brengt. En nee, ik ben niet toegekomen aan de lijst in mijn hoofd. Morgen. En anders overmorgen. Of volgende week. Aan het einde van de middag ga ik met Stijn naar Cesartherapie. We halen op de terugweg zijn nieuwe schoenen op. Bij thuiskomst is het lichte chaos. Rowan heeft vast het eten opgewarmd wat klaarstond. Hij moet werken. Maar geen tafel gedekt. Alfred zit ook al te eten, heeft blijkbaar een online cursus. Geen tafel gedekt. Wist niet wat de bedoeling was. Stijn pakt ondertussen zijn schoenen uit en die moeten meteen gekeurd worden. De bel gaat. Ik heb mijn jas nog aan als ik open doe. Het is een buurvrouw. Met een collectebus in haar handen. Haar blik spreekt boekdelen en ik schiet in de lach. Zij heeft ook pauze nodig. Dat is duidelijk. We spreken af om af te spreken. Dat komt.
Voorlopig kan ik er weer even tegen. Zeker ook dankzij die fijne uitslagen. Wat een mazzel. De komende tijd pauzeer ik maar gewoon lekker door. Het lijf werkt tenslotte hard genoeg om dat te verdienen.
