Onwillekeurig word ik in de maand maart altijd teruggeworpen in de tijd. De tijd van de vreselijke pijnklachten en de overweldigende diagnose. Nu acht jaar geleden. Acht jaar. Acht jaar leven met een kankerdiagnose. Acht jaar met een fysieke beperking. Acht jaar met onzekerheid. Met vreugde. Met opgroeiende kinderen. Met uitdagingen. Uitdagingen in hoe om te gaan met. Met de diagnose. Met de fysieke klachten. Met een nieuwe modus vinden in het gezin. In relaties. Ups en downs. Twee kankerbehandelingen verder. Bezig met de derde. De achtbaan blijft doorgaan. De uitdagingen om daarmee te leven ook. Al staat die achtbaan gelukkig af en toe ook stil. En in die stille tijd konden we ademhalen. Zolang het gewone leven zijn burgerlijke gangetje ging tenminste. Even resetten. Normaal leven.
Bij de diagnose kregen we ook de levensverwachting van gemiddeld zeven jaar te horen. En dát was echt een mokerslag. Want met de feiten die op tafel lagen had ik zeker niet de slechtste prognose, maar ook niet de beste. Hoe positief we ook in het leven bleven staan, het zwaard van Damocles werd onderdeel van ons leven. En daar komt nu mijn punt. Sinds ik dit jaar weer in behandeling ben, en de weg ernaar toe, merk ik dat ik vaker over mijn klachten vertel. Dat is onderdeel van dat ik meer uit mijn schulp moet kruipen. Het doet goed, maakt het voor de omgeving soms wat overzichtelijker, maar ik ben mezelf dan ook wel zat op een gegeven moment. Het voelt nog altijd als (teveel) klagen. Terwijl ik nog altijd niet alles vertel. Toch merk ik dat het helpend is. Niet alles te snel weglachen. Bagatelliseren. Want de laatste tijd, misschien al wel het laatste jaar, merk ik dat dat zwaard steeds verder weg gaat hangen. Het hangt niet meer zo dreigend boven me. Komt uiteraard ook door de vele vele (ja, bewust twee keer vele) ontwikkelingen die de laatste tijd plaatsvinden. Ik ben nog láng niet uitbehandeld!
Na twee weken dikke verkoudheid knapte ik weer wat op. Ik keek uit naar het weekend. De 75e verjaardag van mijn moeder vieren met een etentje. Maar ik kreeg een nacht koorts. Hoestte slijm. Holtes stroomden weer vol. Ik had niks meer bij te zetten. Kon niet naar de verjaardag. Een breekpunt. Het was even klaar met het sterk zijn. We zijn weer bijna een week verder en vandaag ging het dan eindelijk eindelijk (ja, bewust twee keer) beter. Goede Vrijdag. Het meteen waargenomen en met de jongens erop uit getrokken. De pubers wilden wel een potje midgetgolfen. Alleen dat al maakt mijn dag. Ze willen gewoon midgetgolfen. Moeder heeft alle bankjes waargenomen. De jongens de meeste ballen voor die moeder uit de putjes gehaald. En de bosjes. En…. Daarna het terras op. Want het was tenslotte droog. En prima temperatuur. Die paar uurtjes doen me serieus al die kwakkelende weken vergeten. Ik krijg er weer veerkracht van. Ga hoopvol verder het paasweekend in. Met een toepasselijk bloemetje die ik vanavond kreeg. Soms is er geen toeval.
Ik was overigens tweede met midgetgolf. Met maar twéé punten achter Rowan. Maar twee! Hij wint altijd. Voor mij voelt deze uitslag ook als winnen. De verliezer zou het terrasje betalen. Was mijn idee. Stijn heeft betaald. Met mijn pinpas. Hebben we toch allemaal wat gewonnen vandaag 😉
