“Valt wel mee,” zeg ik als er gevraagd wordt of ik zenuwachtig ben voor de uitslag. Ik kan december door zonder behandeling. Daar ben ik gewoon al heel erg blij mee. En verder zien we wel. Dat ik een paar nachten slecht slaap is waarschijnlijk toeval. De dag van de laatste ontknoping van dit jaar, ben ik echter wel gespannen. Ik hoop zó dat de waardes stabiel zijn gebleven. Maar ergens weet ik zeker dat dat niet zo is. Dat is ook de realistische versie. Gelukkig heb ik een partner in crime die dit snapt. Het zelf ook zo voelt. Bij het ziekenhuis verkopen ze oliebollen voor het goede doel. Hij zegt dat ‘ie er straks één voor me koopt. Het typische zoethoudertje met wat lekkers, helpt ook best wel een beetje als je volwassen bent.
De afspraak is op een onhandig moment. Eén kind is al thuis als we gaan, de ander komt thuis als we er zijn. Ik overleg met Alfred. Gaan we zeggen dat ik controle heb of verzinnen we wat? Alfred laat het aan mij over. Dit vindt hij moeilijk. Als ik beneden kom van mijn siësta, is Stijn beneden. We drinken koffie, praten over school. Dan gaat hij naar boven. Ik vraag Alfred of hij al heeft genoemd dat we gaan. Nee dus. Ik roep naar boven dat we weggaan. Rowan zou gezegd hebben “oké”, maar dit is Stijn en de verwachte vraag komt. “Wat gaan jullie doen dan?” Ik had nog niks besloten. De lichte knoop in mijn maag laat me zeggen dat we oliebollen gaan halen. Gelukkig vraagt hij nu niet of hij mee mag. Ik voel me nu zelf een oliebol.
We zijn snel aan de beurt en ja hoor, m-proteïne is gestegen met 2 punten. Het is nu 6. Alle andere waarden zijn goed. Niks aan de hand dus. Tot ziens over 2 maanden! Dat zijn de nuchtere feiten. Dus kop in het zand en weer dóór. Zo voelt het een beetje als ik mijn bericht van de uitslag via de app deel. Het gevoel wat eronder ligt, is nou eenmaal niet uit te leggen. “Irritant”, noemt de arts het zelf. Dat je gewoon niet weet wat je kan verwachten. We bekijken het verloop van de stijging van de vorige keer. Die ging, boven verwachting van de arts in Utrecht, langzaam. Nu kan het net zo gaan. Boven verwachting. Of niet. Zonder overleg zegt de arts dat ik over 2 maanden weer op controle kom. De agenda voor 2023 staat echter nog niet open. Iets met het systeem. Mijn systeem zit ook nog dicht. Lekker. Het nieuwe jaar lijkt héél ver weg. Want ergens daar zal ik er toch aan moeten geloven.
Ook lekker zijn de oliebollen. De kraam bij het ziekenhuis stond er niet. We hebben ze onderweg naar huis bij een winkelcentrum gehaald. Net als wat boodschappen. En een plantje voor het nieuwe huis van familie. De volgende dag daar geweest. Meteen een verjaardag gevierd. In de middag met de jongens gejuicht voor Nederland op het WK. De dag dáárna Sinterklaas gevierd. En de kerstboom opgezet. En bijgeslapen.
Genoeg afleiding gehad om weer te aarden. En om voorlopig de omgeving te gaan vervelen met oliebollige feitelijke uitslagen.
