Sinds de uitslag van de scan loop ik op wolken. Wat een opluchting om te weten dat er nog geen kanker in mijn botten zit te wroeten. Door de corona heb ik veel op bed gelegen en dan beginnen mijn ribbetjes wat stram te worden. Zalig dat er nu even geen alertheid ontstaat. Dat je gewoon constateert dat het zeer doet. En verder niks. Leegte in mijn hoofd. Onbezorgd. Het duurde even voordat ik weer op mijn oude conditie en kracht zat. Nu pas, eigenlijk. Dat gaat gepaard met het nodige ongemak en uitputting. Maar zonder dat alerte lampje. Om daar weer even van te mogen proeven geeft zoveel energie! Het blijft lastig om uit te leggen. Even écht zonder zorgen. Het écht kunnen parkeren, zonder onderstroom van lichte onrust.

Een poosje terug zei iemand tegen mij dat je het leven meer schijnt te waarderen als je ziek bent. Voor dat soort opmerkingen ben ik licht allergisch. Of eerder een beetje waakzaam. Ik waardeerde het leven namelijk ook wel voordat ik ziek werd. Maar ergens klopt het wel. Misschien eerder andersom. Als je je even géén zorgen maakt, waardeer je het leven weer meer. Koester je hoe fijn het is als alles maar vanzelfsprekend gaat. Ik geniet, zo net na die scan, toch wel een beetje meer. Blij dat ik bij dat feestje kan zijn. Kan winkelen met Stijn. Een uitje met mijn ouders op het programma heb. Een weekendje weg voor de boeg met Alfred. Het zonnetje dat schijnt. De hond die uitgelaten over de hei rent. Pas na de opluchting voel je hoe sterk de druk eigenlijk was. Ondanks dat we aan de buitenkant gewoon door lijken te gaan met alles.

Nu is de binnenkant hetzelfde als de buitenkant. Licht, ruimte, lucht.
Gisteren nieuwe gympen gekocht. Ze voelen aan alsof ik op wolken loop. Op de achterkant een glimmende roze regenboog. Daar word ik nou gewoon nog steeds blij van. Wel even bij de puber gecheckt of het wel kon. En het kon.