Wereldkankerdag, Ride for the Roses, Alpe d’huZes, Swim to fight cancer, je kan het zo gek niet bedenken of er is wel een actie om geld in te zamelen voor onderzoek naar kanker. Dat zegt iets over hoe groot het probleem in de wereld is. Hoe het leeft onder de mensen. En dat íedereen er vroeg of laat mee te maken krijgt. Hoewel er genoeg andere nare en ongeneeslijke ziekten zijn, lijkt het alsof kanker toch het meest confronteert.
Ook het inloophuis waar ik nu bij betrokken ben, organiseerde een evenement. Door corona heeft dat twee jaar stil gelegen. We werden meerdere malen uitgenodigd om aanwezig te zijn. Als eregast. Dan hoef je niks. Er is een tent waar je kan zitten, er komen workshops e.d. De doelen zijn om het inloophuis weer meer onder de aandacht te brengen, verbinding te zoeken en te geven, aandacht voor de ziekte en natuurlijk om geld op te halen. Vrijwillig melden mensen zich als team aan voor de sponsorloop. Van 13.00 uur ’s middags tot 22.00 uur ’s avonds in estafettevorm rondjes lopen om het veld van het evenement. In de aanloop ernaar toe werden lootjes en kaarsenzakken verkocht.
Ik vind het altijd mooi om te zien hoe mensen zich inzetten voor dit soort evenementen. En ik kan het mij voorstellen om mee te doen aan zo’n sponsorloop. De Alpe d’huZes vind ik ook zo’n prachtig iets. Vorig jaar doneerde iemand een lampion in o.a. mijn naam bij een evenement van het KWF. Dat ontroerde me! Maar ik eregast? Zo, pontificaal als kankerpatiënt in de belangstelling staan? Nee, die behoefte had ik niet. Ik kom wel gewoon kijken. Totdat onze coach vroeg of wij haar eregasten wilden zijn. Daar kon ik geen nee tegen zeggen. Hoe mooi is het dat iemand zó betrokken is dat zij familie en vrienden optrommelt om een team te vormen? En dat inderdaad eigenlijk voor jóu doet.
Als we aankomen ben ik onder de indruk van wat de vrijwilligers hebben neergezet. Een grote tent, podium, kraampjes, snackwagen, een bar. Dixies (nette 😉 ) En dan een route met énorm veel kaarsenzakken. We worden ontvangen met koffie en thee, krijgen een t-shirt voor die dag en een ‘survivor’ speldje. De eerste ronde lopen de eregasten mee met de teams. Links en rechts staan de zakken netjes met dezelfde afstand ertussen. Ze zijn versierd, door iedereen persoonlijk die er één of meerdere heeft gekocht. Het is echt ontroerend. Mooie gedichten, foto’s van personen, vrolijke opbeurende teksten, glimmende pailletten ‘voor oma’ en nog zoveel meer. Na de eerste ronde besluiten mijn lotgenoot en ik nog een paar rondjes mee te lopen. Bij terugkomst bij de tent is Alfred daar met Stijn. We drinken wat en dan gaan ze ervandoor omdat ik een workshop heb. Later is de man van mijn partner in crime er. Het is gezellig en goed verzorgd maar op een gegeven moment kak ik in. Ik heb pijn in mijn rug van het maken van de bloemenkrans. Van alle geluiden en activiteiten om mij heen ben ik moe. De voetmassage laat ik niet schieten, maar voordat het buffet begint haak ik af. Hoewel ik nog altijd de gemiddelde leeftijd naar beneden haal, ben ik een van de eerste die vertrekt. Jammer dat ik nu niet de lichtjes kan zien branden. Het was een druilerige dag, waardoor het helaas erg rustig was op het evenement. Maar het belooft een prachtige avond te worden voor de afsluiting! En dat bewijzen de foto’s die ik doorgestuurd heb gekregen! Al met al was het een mooie en opbeurende dag. Gezellig. Een volgende keer ben ik weer van de partij!
Nog geen twee weken geleden was ik met Alfred naar de film. Een spontane actie van zijn kant. Een film uit een reeks waar ik altijd erg om kan lachen. Alfred ook, maar dit soort films kijkt hij liever gewoon thuis op de bank. Maar deze keer had hij zin in een uitje. De laatste keer dat we ’s avonds met zijn tweeën weg waren, was het etentje nadat bleek dat de kanker weer actief was. Tijd voor een revanche. Het bleek echter dat deze film behoorlijk wat serieuzer was dan die daarvoor. De hoofdrolspeelster heeft kanker. Goed gespeeld. Door alle acteurs. Dus we voelden de emoties. Ik kan het wel naast me neerleggen maar durf Alfred niet aan te kijken. Hij zoekt echter contact. Pakt mijn hand. Ik kijk hem aan en zie dat het hem raakt. Hij kan het niet los laten. ‘Verdorie’, zegt hij in de pauze. ‘Denk ik even ontspannen samen weg te zijn…’
Het Lichtjesloop evenement, en het inloophuis, was en is ook niet alleen voor (ex)kankerpatiënten. Maar zéker ook voor de naasten. Die dragen dezelfde last, zo niet zwaarder. Juist zíj hebben ook af een toe een lichtje nodig.
Dit weekend gaan we naar Top Gun. Ligt meer in het straatje van Alfred. En ik vind Tom Cruise ook een prima lichtpuntje.
