Sinds een paar maanden heb ik een nieuwe vriendin. Een vrolijk gekleurde, onschuldig lijkende capsule genaamd Lenalidomine. Merknaam Revlimid. Ik mag haar drie weken lang elke dag doorslikken en daarna een weekje niet. In de hoop dat hierdoor de kanker wat langer stil blijft. Ondertussen ben ik bijna klaar met mijn vijfde kuur. In de tweede week sinds haar komst in huis, kreeg ik de bijwerking diarree. Een half uur voordat mijn afspraak zou komen. Maar de buikkramp had sch*t (kon het niet laten deze in te koppen) aan dat half uur. Dus toen de deurbel ging zat ik nog op het toilet. De trampoline springende puber hoorde uiteraard niks. De bel ging voor de tweede keer. En zowaar leken mijn darmen in ruststand te gaan. Mijn afspraak stond buiten met de puber te praten. Ze was maar achterom gelopen omdat ze hem zag. Is ‘ie toch nog nuttig geweest. Ik noemde dat ik nog even boven bezig was en dacht dat hij de deur wel open zou doen. Niks aan gelogen.
Gelukkig bleef deze zeer vervelende bijwerking weg. De obstipatie kwam er voor terug. Vervelend, zo’n zwangere buik, maar daar kan ik tenminste wel fatsoenlijk mee weg. En ondertussen daarvoor ook maar magnesium gaan gebruiken.
Toen kwam de lang gevreesde neuropathie. Zenuwbeschadigingen aan de uiteinden van de zenuwen in handen en voeten. Alsof het bloed weer gaat stromen nadat een lichaamsdeel even heeft ‘geslapen’. Dit kan ernstige gevolgen hebben. Gevoelloze en toch pijnlijke vingers en voeten. Aangepaste schoenen. Maar zover wil ik het niet laten komen. Ik wil wel gewoon kunnen blijven lopen. Om niet nog een chemisch middel te hoeven gebruiken, heb ik zelf PEA aangeschaft. PEA is een afkorting van Palmitoylethanolamide, een lichaamseigen vetzuuramide. En het werkt! Na twee weken 1 capsule per dag, vlamt de neuropathie toch op. Ook ’s nachts. Een tweede capsule per dag heeft gelukkig effect. Desondanks voel ik regelmatig getintel in mijn voeten en soms in mijn handen. Een pen vasthouden wordt al snel vermoeiend. Nemen we maar op de koop toe.
De bijwerking waar geen pilletje voor is, is vermoeidheid. Blijkbaar helpt PEA daar ook bij. Stapelen maar! Die vermoeidheid zorgt ervoor dat ik niet alleen het gevoel heb dat ik overal maar zo in slaap kan vallen, maar ook dat ik héél veel vergeet. Ongeconcentreert ben. Denk dat ik appjes heb verstuurd maar dat nooit heb gedaan. Drie keer hetzelfde vraag aan de mannen. ‘Weet ik niet’ antwoord op de meest eenvoudige vragen. Mijn brein soms compleet blanco is. En dat net op het moment dat ik dacht dat het beter ging daarmee.
Na mijn klus als wijkhoofd (nu ik dit schrijf bedenk ik dus wat ik nog vergeten ben te doen daarvoor), werd ik snipverkouden. Een beetje grieperig. Helpt ook niet mee. Daar knap ik nu iets van op. Lenalidomide is ook weerstandverlagend. Wáár blijft mijn oproep voor de griepprik?!
Ondanks alles doe ik toch mijn best om vriendinnen te blijven met Lena. Je weet namelijk niet hoeveel ze nog voor mij kan betekenen. Ik kan haar ook makkelijk de schuld geven van alles wat ik vergeet. Onze vriendschap eindigt pas als ik dat wil. Of als de dokter het zegt. Tot die tijd graag een beetje coulance. Voor Lena.
