Met schoenmaat 36,5 zou je denken dat ik poezelige voetjes heb. Niets is echter minder waar. Hoge wreef, brede tenen, grote grote teennagels, droge en schilferige huid. Maar meestal zijn die trouwe onderdanen gehuld in schoenen en/of sokken, dus ik zit er niet zo mee. Sinds de eerste chemo’s krijgen die voeten echter wel wat meer te verduren. Nog droger. Kalknagels. Plus sinds twee jaar neuropathie. Alleen die is niet te zien aan de buitenkant. Nog niet.
Die kalknagels nam ik maar voor lief. Groeien er wel weer uit. Mijn voeten zijn toch al niet de mooiste. Laag nagellak eroverheen, en ik kom de zomer wel door. Begin dit jaar knapte echter een kalknagel af bij het knippen. Niet zo fijn. Als dank kreeg ik er een teenontsteking bij. En als extra toegift aan de andere voet een nagelriemontsteking. Ze zijn blijkbaar solidair aan elkaar, die twee grote tenen van mij. Om nu maar eens niet te lang door te lopen met iets, ging ik met die klachten naar de huisarts. Ze keek twee seconden naar mijn ontstoken teen. Aankijken, was het advies. Het viel best mee. Als het écht niet meer te harden was, ging ze een deel van mijn nagel verwijderen. De ontstoken nagelriem heb ik maar niet meer laten zien. Het was overigens niet mijn eigen huisarts. En het ging vanzelf weer over.
Toen mijn nagels weer geknipt moesten worden, durfde ik dat toch niet aan. Bovendien groeit een kalknagel niet altijd uit. Blijkbaar. Hoogste tijd voor een bezoek aan de pedicure. Gezien mijn neuropathie, moet dat een medisch pedicure zijn. Omdat ik niet alles meer voel. Omdat ik juist extra veel voel. Daar heeft ze voor geleerd als het goed is. De dichtstbijzijnde heeft eind mei plek. En ik moet een doorverwijzing van de podoloog hebben. Huh? Een behandeling in verband met neuropathie kan ik vergoed krijgen. Maar dan moet de podoloog vaststellen dat ik daar inderdaad last van heb. En een behandelplan opstellen. Welja, ik ben met de kankerremmende medicatie gestopt vanwege die neuropathie. Niet geloofwaardig genoeg voor de verzekering blijkbaar. Ik bel de podoloog. Die vertelt dat ik een doorverwijzing nodig heb van mijn specialist. Dan krijg ik misschien de beoordeling vergoed van de zorgverzekeraar.
Ik bel de zorgverzekeraar. Het is mij niet helemaal duidelijk of en wat ik nou vergoed kan krijgen. Misschien-als-mits-tenzij-hooguit, dat is wat ik lees. De telefoniste komt er ook niet helemaal uit. Na een half uur aan de lijn weet ik niet veel meer dan ik al wist. Ik bewandel wel gewoon het pad van de doorverwijzingen. De hematoloog heeft zwart op wit gezet dat ik neuropathische klachten heb. En ondertekend. Volgende stap wordt de podoloog. Daar ben ik ontzettend benieuwd naar. Hoe gaan ze het vaststellen? Hoe erg is de neuropathie op dat moment? Met al die regen voel ik ‘m gezellig de hele dag. Maar als het droger weer wordt neemt het ook wel weer af. En wat als bij de volgende kankerbehandeling de klachten erger worden. Moet ik dan opnieuw naar de podoloog? Ik weet dat je op een gegeven moment ernstige voetklachten, zoals blaren, kan krijgen. En dat je alleen nog maar op bergschoenen kan lopen. Daar heb ik al een blik op geworpen trouwens. Alleen een blik hè? Ik ga er vanuit dat het nooit nodig zal zijn.
Helaas weet ik al wel zeker dat ik niet op kosten van de verzekering mijn zere voeten mag laten masseren door de pedicure. En mijn gezonde teennagels knippen mag ze ook niet doen. Mits ik zelf over de brug kom. Dat ga ik natuurlijk wel doen. Uit ervaring weet ik hoe verlichtend zo’n massage kan zijn. En ter voorkoming van erger mag ze meteen alle tenen en nagels behandelen. Kalk ik er van de zomer weer een mooi kleurtje overheen, ter ere van haar werk!
