Met frisse tegenzin fietste ik gisteren naar het ziekenhuis voor de daratumumab. Heeft het eigenlijk nog wel zin? Houd ik mezelf niet voor de gek? Zonde om misschien voor niks mijn lichaam dit nog weer aan te doen. Op de chemo-unit spreek ik mijn twijfels uit. Vraag aan de verpleegkunde of ze ervaring met mijn situatie heeft. Ze lacht even en zegt dat ze daar eigenlijk niks over kan zeggen. Dat dat echt een gesprek is voor met de arts. Maar dat ze één ding wel weet, dat als mijn dokter dacht dat het écht geen zin meer zin zou hebben, ze mij niet hier niet naar toe liet gaan voor het placebo effect. Deze verpleegkundige ken ik al mijn hele ziekteproces. En zij kent mij. Ik zie dat ze het lastig vindt. Dat ik in deze situatie zit. Op de terugweg naar huis vergeet ik het veld met margrieten te fotograferen. Wat ik me op de heenweg had voorgenomen. In gedachten bij de onzekere maanden die komen gaan.
Vanmorgen fietste ik met Stijn aan mijn arm naar de fysio. Hem liet ik achter bij zijn verzamelpunt vanwaar hij met vrienden verder fietst naar school. Ik slinger om de schoolgaande jeugd heen, een heel aantal op een elektrische fiets. Lach erom, omdat daar nogal wat meningen over zijn. Elektrische fietsen voor jongeren. Want ‘vroeger’….. (Vroeger gingen ze met paard en wagen, wil ik dan nog wel eens zeggen). En ik denk dan, ach, als je elke dag een half uur heen en een half uur terug over de dijk moet, waarom niet? Je mag het jezelf of je kind best wat makkelijker maken. Dan kom ik een jongen tegen in een rolstoel die hij in beweging houdt door met zijn armen trappers rond te draaien. Er is vast een naam voor maar die weet ik niet. Hem zou ik zeker wel een elektrisch karretje gunnen. Hij heeft zo weer zijn eigen uitdagingen in het leven. Nu al.
Afgelopen week werd ik niet lekker. Een soort van griepje. Het mooie Hemelvaart weekend heb ik grotendeels binnen en op bed doorgebracht. Echt balen. Gelukkig was daar het EK turnen. En Rowan die zowaar tijd had. Naast mij op bed kwam liggen kijken omdat ik nog niet heel veel prikkels tegelijk kon hebben. Voor Alfred was het ook even een domper. We zouden erop uit met de caravan. Hij vindt het een lastige tijd nu zijn vriend palliatief is en mijn kanker weer actiever wordt. Had echt even behoefte om er op uit te trekken. Toch heeft hij elke dag even gefietst. En dan niet elektrisch. Nee, met de wielrenfiets of mountainbike. Dat doet hem goed.
En zo fietsen we samen, ondanks alles, door deze weken heen. Slingerend om de zorgen, het verdriet. Ondertussen genietend van al het moois wat het leven óók brengt. Soms is het zwaar trappen, maar gelukkig is er ook regelmatig een duwtje in de rug. Al dan niet elektrisch.
