Afgelopen zaterdag was mijn verjaardag. Een geluk dat deze dag aan het einde van de rustweken viel zodat ik het ook kon vieren. En ik heb me de laatste jaren niet zo jarig gevoeld als dit jaar. Wat een aandacht door kaartjes, berichtjes, bloemen en cadeautjes die gestuurd of gebracht werden! ’s Middags kwam onze familie langs en we hebben samen een gezellige middag gehad. Daarna was de energie echt op maar wat heb ik genoten van deze dag. Zondag was een dag om bij te komen. Dat is voor mezelf iets om rekening mee te houden. Leuke dingen kunnen, één dagdeel, maar ik moet de dag erna vrij houden om op te laden. 

Alfred heeft nu ook vakantie en mede omdat ik in deze periode veel naar het ziekenhuis moet en ziek zal zijn, zijn we gisteren gaan eten bij Hans en Grietje. Wat heerlijk om weer ongedwongen ergens naar toe te gaan. Als gewoon gezin, waar niemand weet dat ik ziek ben. De jongens hoeven geen rekening met mij te houden en kunnen lekker hun gang gaan. Dat ik bij thuiskomst meteen ga liggen hoort er nu gewoon bij.

Nu bouw ik op, krijg ik energie van dat ik weer dingen kan doen, maar ik weet dat dat snel weer teniet gedaan wordt door nieuwe chemotherapie. Ondanks dat ik geniet van alles, blijft dat toch in mijn achterhoofd zitten. Morgen wordt al een dagje ziekenhuis in Harderwijk. Eerst een voortgangsgesprek met de arts en daarna aan het infuus voor de botversterker (APD). Helaas bleek vandaag dat die afspraak niet was genoteerd door de verpleegkundige dus ik blijf wat langer daar dan gepland. En ’s middags weer terug om een nieuw kapsel te passen en mee te nemen. Ik kan me nog steeds niet voorstellen dat één dag chemo zoveel effect gaat hebben dat mijn haar volledig gaat uitvallen. Volgens mij hebben ze het gewoon mis. Maar ik ben in ieder geval voorbereid.