Soms denk ik wel eens dat het niet meer interessant is om mijn verhaal op te schrijven. Het wordt een beetje saai. In de uren dat ik ’s nachts wakker lig, kom ik op de leukste verhalen. Want naast de chemo, de zorgen en het verdriet, houden we de humor er wel in en gebeuren er ook leuke dingen. Helaas heb ik door die gebroken nachten geen energie meer om zo’n verhaal op te schrijven. Wie weet lukt het de komende weken, nu ik even geen chemo krijg.

Vandaag dus de vierde en laatste injectie van deze sessie gehad. Mijn immuunsysyteem was weer genoeg opgekrikt. Na het bloedprikken is er een foto van mijn linkerribben gemaakt en van mijn longen. Die ribben zeuren al wat langer en zaterdag kreeg ik dusdanige stekende pijn daar, dat ik me nauwelijks kon bewegen. Gelukkig blijkt er niks gebroken, wel een klein scheurtje. Ik denk zelf dat die kant overbelast is door het ontzien van mijn borstbeen. Alfred heeft mijn matras weer verhuisd naar de andere kant van het bed zodat ik nu over de rechterribben eruit kan rollen. Eens kijken of die ook nog gaan protesteren. De longen waren overigens schoon.

Gisteren hadden we een fijne zondag met elkaar. ’s Morgens rustig aan en tijdens mijn middagslaap is Alfred gaan zwemmen met de jongens. Daarna had ik best wat energie en heb ik penaltygeschoten met de kinderen in de tuin. Na het eten zelfs nog een stukje gewandeld. 

Op de een of andere manier dacht ik dat dat vandaag ook wel zou moeten lukken. Maar dat was dom. Na een ochtend ziekenhuis en een chemoinjectie is de energie wel op. Ik heb nog mijn beste beentje voorgezet ’s middags maar na het eten werd ik duizelig en misselijk. De woorden van de arts schieten door me heen: op de dag van de chemo moet je absolute rust nemen. Oja…..