Hoewel ik me had ingelezen, wist ik niet zo goed wat ik moest verwachten van de EMDR behandeling. Zou het veel teweeg brengen, zou het voor mij toch onzinnig zijn (voel me over het algemeen namelijk prima), zou het werken?

Omdat ik psychologie wel interessant vind, was ik bovenal nieuwsgierig. Ik zou het gewoon over me heen laten komen. En ik moet zeggen dat ik de behandeling verbazingwekkend eenvoudig vind. Niet om te ondergaan maar wel de begeleiding. Terwijl ik naar de witte muur moest kijken en me moest focussen, vertelde ik over de periode voor de diagnose. Tussendoor stelde de psycholoog gerichte vragen en zo kwamen we op een punt waar ik het heftigst op reageerde. Dat beeld vasthoudend bewoog de psycholoog met haar vingers voor mijn ogen heen en weer en die moest ik volgen. Dit werd een aantal keer herhaald, met vragen tussendoor, en de gevoelens die bij dat moment hoorden werden minder heftig. Echt heel gek. (Dit is uiteraard de beknopte versie van de therapie) 

Na deze behandeling vroeg ze naar mijn ervaring. Ik vertelde dat ik verbaasd was dat het werkte. Het lijkt net of je jezelf voor de gek houdt, omdat je wílt dat het werkt. Ofzo. Maar je moet er wel echt je best voor doen en je goed blijven concentreren. Want een lachbui omdat ik ergens dan weer de humor van inzie, ligt op de loer. En de vraag hoe zo’n zwarte vlek toch op de muur kan komen moet ik ook onderdrukken.

Ik kreeg nogal wat reacties nadat ik had laten weten dat ik naar de psycholoog zou gaan. Dat ik dat durf te vertellen. Voor mij is het vrij simpel. Ik weet dat ik moet bewegen, conditie moet opbouwen en mijn spierkracht weer moet opbouwen wil ik zoveel mogelijk zelf kunnen. Om dit zo goed mogelijk te laten verlopen ga ik naar de fysiotherapeut. Ik weet ook dat ik nogal wat te verduren heb gehad, nog overeind sta en nog wat te verduren ga krijgen. En om overeind te blijven ga ik naar de psycholoog. Bovendien is dit pakketje een min of meer reguliere procedure na het volgen van chemotherapie. Dus durven? Hierbij dan mijn coming out