‘Als ik 40 word, geef ik een feest’, de afgelopen jaren heb ik mijn echtgenoot dit vaak horen zeggen. Dankzij corona wisten we niet of we het waar konden maken en daarom vierden we onze verjaardagen rondom de datum zelf. Aangepast. Maar dat feest bleef kriebelen. We hadden na een jaar van zorgen, echt zin om even ontspannen samen te zijn met familie en vrienden. We huurden een locatie, gooiden een jaren 80 en jaren 90 thema over de uitnodiging en regelden de nodige versnaperingen. Vrienden en ouders werden ingevlogen om te helpen met opbouwen en ik kwam later om de puntjes op de i, en de laatste dingen naar mijn hand te zetten 🤪.

Toen we de datum prikten, had ik die ochtend al de afspraak staan bij de hematoloog. Gingen we dus ook nog even doen. De week ervoor had ik weer een zometa infuus en ik vraag dan of de bloeduitslagen al in het systeem staan. Helaas was dat deze keer niet het geval, dus ik moest echt wachten tot de afspraak zelf. De woorden van de hematoloog dekken de lading; ‘prachtige uitslagen!’ Wat een opluchting. Al had ik geen ernstige dingen verwacht, het blijft toch altijd een beetje spannend. In een uitgelaten stemming konden we weer naar huis.

We hadden bedacht om donderdagavond vast spullen naar de locatie te brengen en vrijdagochtend daar het e.e.a. te doen. Helaas konden we vrijdag pas om 12.00 uur terecht. Geen probleem, zei Alfred, maar voor mij betekende dat toch wat aanpassingen in mijn schema. Want als je na het snijden van de augurken weer moet liggen, schiet dat niet echt op. Wat ben ik dan ook blij (dankbaar), dat ondertussen iedereen weet hoe het zit en er vele helpende handen waren. 
Toen we de locatie aan het water regelden, hadden we een perfect plaatje met mooi weer voor ogen. Ruimte genoeg voor iedereen, voor afstand, voor spelende kinderen. En wat kwam alles mooi samen! Euforisch door de goede uitslag, het mooie weer, het gezelschap, de hulp zweefde ik rond. 

Vieren wat je vieren kan, ik ben nog altijd vóór!