De afgelopen week heb ik veel gerust en geslapen. De jongens zijn een dagje uit geweest en hebben gelogeerd, waardoor ik ook even tijd alleen had. Dat had ik echt even nodig. De weken hiervoor kon ik nog een beetje energie opbouwen en genieten van de tijd zonder behandelingen. Maar deze week begint toch de voorbereiding voor de opname en de tegenzin. Het is ook weer confronterend. Ik ben ziek. Zo ziek, dat ik een heftige behandeling nodig heb om tijdelijk beter te worden. Natuurlijk hopen we dat tijdelijk heel lang is. En hoewel we over het algemeen een positieve kijk hebben, slaat af en toe de angst genadeloos toe. 

Voor de kinderen heb ik een knuffel gekocht en een aftelkalender gemaakt. Ik hoop dat ik maandag mee kan om ze naar school te brengen. Die avond zal ik de knuffels en de kalenders geven. Dinsdagmiddag komt Alfred met hen naar het ziekenhuis. Dan ben ik nog goed en kan ik dus rustig laten zien waar ik al die weken ben. Woensdag en donderdag krijg ik chemo, vrijdag komen de stamcellen terug via het infuus. In de dagen daarna word ik ziek. Hoe het verloop verder gaat, is niet te zeggen. Na ontslag uit het ziekenhuis zal ik nog erg zwak zijn en tot twee maanden na thuiskomst nodig hebben om te herstellen van deze behandeling. Daarna kan ik gaan revalideren. Dit is de korte versie van wat we kunnen verwachten. We hebben een A5 multo-map met alle overige informatie over bijwerkingen, complicaties, nacontroles etc. Maar ik heb niet zoveel zin om die over te typen .

Omdat ik behoorlijk ziek ga worden, weet ik niet of ik in die periode zal schrijven. In ieder geval probeer ik in de eerste week nog even wat van me te laten horen. En wanneer ik me weer beter voel uiteraard! Alle steun, die continue doorgaat, ook in de vakantie, is geweldig. Dat er zoveel meegeleefd wordt, blijft fijn. Enorm bedankt!