En daar gingen we weer, voor de derde keer in een maand tijd naar Utrecht. Deze keer een file maar gelukkig een afslag eerder kunnen nemen. Waar Alfred daar zijn schouders voor ophaalt, word ik onrustig. Ik ben altijd graag op tijd. Twee minuten te laat melden we ons bij de balie. Vervolgens wachten we nog een half uur in de hal. Het langst tot nu toe. En echt, wachten maakt het er niet beter op. Mijn blik valt op een tijdschrift. Hoewel ik graag een blad mag doorbladeren word ik de laatste jaren moe van de kreten ‘hoe plan ik tijd voor mezelf’, ‘gelukkig met jezelf’, ’tijd voor elkaar’, ‘wanneer ben je echt gelukkig’, ‘als ik… dan ben ik pas écht gelukkig’. Etc. Tja, zo’n half uurtje kan ik lekker mijn onrust in gedachten afreageren op de buitenwereld.

We worden opgehaald door een opgewekte arts en ze valt meteen met de deur in huis. De activiteit is nog niet te zien in mijn botten! Hoera! Van de m-proteïne op 12 wordt ze niet warm of koud. Er kan verschil zijn in de metingen tussen ziekenhuizen. Daar word ik dan wel weer koud van, wat moet ik ermee?
Het advies van deze arts is om, als de bloedmeting de 16e ook goed uitvalt, weer een controle na twee maanden te doen. Kijk, dáár word ik nou gelukkig van. Er valt toch iets van me af. Wanneer er een behandeling gestart moet worden is er een lichte voorkeur voor de daratumumab. Na een gesprekje van ongeveer 15 minuten staan we weer in de hal. In de auto bel ik mijn ouders met het goede nieuws. En thuis wacht een verrassing. Alfred heeft een vlaggenmast geregeld en die staat nu met kerstverlichting en al te pronken in de tuin. Hij weet dat ik daar blij van word.

Zaterdag kijk ik vol trots naar de eerste turnwedstrijd van dit seizoen van Rowan. Opgetogen dat ik er zomaar bij kan zijn. En eenmaal thuis luister ik naar de enthousiaste verhalen van Stijn over zijn Sinterklaasviering op de waterscouting. En mijn moeder heeft een bloemetje voor me neergezet. Ze weet dat ik daar blij van word. Zondagochtend loop ik met mijn mannen over de nog net bevroren hei. Camera mee. Ze weten dat ik daar blij van word. Ik denk niet aan kanker, aan onderzoeken, aan de onheilspellendheid die in ons leven is. 
Zondagmiddag vieren we Sinterklaas bij mijn schoonmoeder. Met een lach en een traan. Opgetogen kinderen. 

De definitie van geluk? Tevredenheid.