‘Eens kijken of ik in een kwartier een blogje kan schrijven’, zei ik hardop. In de wetenschap dat dat ‘m niet gaat worden. De foto uitzoeken kost me soms al een kwartier. Te kritisch. Maar ik ga er nu toch voor. Even kort een update, later meer.

We hebben kunnen genieten van een hele ontspannen vakantie in Friesland. Prachtig weer, prachtige luchten, en mooie momenten samen. De dag na terugkomst de bloeduitslag. Die was minder mooi; m-proteïne op 36. 15 punten gestegen in 8 weken tijd, dat was even schrikken.

Gisteren naar het VU, vanmorgen naar mijn eigen arts. Het advies is unaniem. Wederom een sct. Of ik dat zie zitten. Of ik dat wil. Nee, dat wil ik niet, zie ik niet zitten. Maar ik ga het wel doen. Wat moet dat moet en als dit de beste optie is, dan gaan we ervoor. Volgende week een afspraak met de oncologie-verpleegkundige voor uitleg en informatie over de kuur, volgende week of die week erop starten met de eerste chemo’s. De aanvraag voor het inplannen van de sct in Utrecht is de deur uit. Deze week per post de eerste info over het chemotraject zodat ik me vast kan inlezen.

De jongens weten het nu ook. Het hoge woord is eruit. Het moeilijkste van de hele situatie is niet de chemo, niet de sct, maar de kinderen. De klap kwam aan bij ze, maar ik denk dat we hem goed hebben kunnen opvangen. Een goed begin van een hobbelige weg.

Nog één minuut. Het is me gelukt! Later meer.