Zo, de derde kuur zit erop. Zoals eerder genoemd heeft deze er toch wel ingehakt. Geen energie en, hoewel ik het niet ben, lichte depressieve gevoelens. Ook heb ik wat neurologische problemen gekregen. Een gevoelloosheid in mijn handen, die later gelukkig weer afnam en rusteloze armen en benen. Heel vervelend als je wilt slapen. In deze chemoweken wilde ik het liefste alleen zijn en was communiceren niet echt mijn sterke punt. Gewoonweg geen energie voor. Nadenken en concentreren ging ook erg moeizaam.

Nu krabbel ik weer wat op maar het komt van ver. Overdag val ik nog als een blok in slaap en ik word pas wakker als de wekker gaat. Soms slaap ik zelfs nog twee keer per dag. En dat terwijl ik geen morfine meer gebruik. Ik hoop er de komende twee weken weer een beetje te kunnen zijn voor de mannen, voordat de laatste kuur me er weer onder krijgt.

Vanaf het moment dat we hoorden dat ik de ziekte van Kahler heb, zijn we overladen door medeleven. Kaarten, bloemen, cadeautjes, appjes, mailtjes, het was overweldigend. Nog steeds komt er regelmatig een kaartje, worden er bloemen bezorgd, een cadeautje door de deur geschoven, krijg ik een appje bij het begin van de kuur, een lief mailtje halverwege of laat men op een andere manier weten dat er wordt meegeleefd. Dit is hartverwarmend en geeft heel veel steun! Het liefst wil ik op ieder gebaar reageren maar dat lukt niet en dat geeft me toch een ongemakkelijk gevoel. Daarom wil ik via deze weg laten weten dat ik dankbaar ben voor al het meeleven en begrip, het doet ons goed!

Nu ga ik met de tv aan wachten tot Rowan uit school komt, wat fijn dat het een sportzomer wordt en dat Kiki Bertens het zo goed doet op Roland Garros. Ik kan niet bij de avondvierdaagse zijn maar we kunnen wel samen sport kijken!