Vorig najaar waren er achter elkaar vier mensen uit mijn omgeving met de diagnose kanker. Eén is klaar met behandelen en gaat een spannende vijf jaar tegemoet. De kans op terugkeer is aanwezig. Eén zit nog volop in het behandeltraject. Arnold leeft niet meer. En bij de vierde bleek dat bij de nacontrole, na een intensieve tijd die zorgwekkend was, de kanker alweer actief was. Geen genezing meer mogelijk. Wel levensverlengende chemo. Dit gaat om een oud-collega waarmee ik een mooie vriendschap ontwikkelde. Ik werkte met haar samen in de klas toen de symptomen van mijn ziekte zich meer en meer manifesteerden met uiteindelijk de diagnose. Zij zorgde voor post van onze leerlingen, knutselprojecten waar je ‘u’ tegen zegt, foto’s, filmpjes. Maar ook en vooral een luisterend oor. Begrip. Medeleven. Oprechte interesse. Vrolijkheid. Toen ze zelf kanker kreeg kon ik haar dit teruggeven. En, zoals dat bij de anderen ook ging en gaat, een bak ervaring delen. Herkenning en erkenning. Ook zij liet bij mij de moeilijke kant van alles zien. Dat doorgaan niet vanzelfsprekend is. Maar doorgaan doet ze. En hóe. Wel allemaal mogelijk gemaakt door de nooit aflatende steun van haar omgeving.
In onze vakantie kreeg ik een berichtje van deze duizendpoot. Ze gaf met haar band Reisgenoten een intiem concert. En nodigde privé vrienden en familie hiervoor uit. Natuurlijk ging ik hier heen. Een emotionele avond. Maar ook eentje waar je kracht uit haalt. Moed. Voordat de band begon sprak zij de mensen toe. Met een dankwoord aan iedereen die gekomen was. “Mijn leven zit hier”, zei ze emotioneel tegen de toeschouwers. Hoe mooi is dat?
Na het concert ging ik haar even gedag zeggen. Ze stond de hele tijd mensen te begroeten maar trok mij mee naar twee stoelen. Ze plofte neer. En liet een klein stukje rauwheid zien. We konden er samen om grijnzen. Lief, dapper mens. Ze is mijn reisgenoot in veel opzichten, die ik straks eerder los zal moeten laten dan zij mij. Ik had haar ooit eens gevraagd om viool te spelen op mijn uitvaart notabene. Alhoewel, de wonderen zijn de wereld nog niet uit toch? Wie weet reizen we samen nog langer door dan voorzien.
Ze stuurde alweer een berichtje in de app waarin ze af en toe haar belevenissen deelt. Er komt binnenkort een feest. Om het leven te vieren. Maar nu eerst bijkomen van de chemo. Ik snap dat ze levenshaast heeft. Of is het haar levenslust? Ik geniet in ieder geval van haar enthousiaste reis en ga graag mee. Gehaast of vol levenslust. Wat maakt het eigenlijk uit!
Onderstaande link naar een optreden van Reisgenoten, meer muziek is te vinden op Spotify.
