Op een mooie voorjaarsdag fiets ik in mijn zomerjurkje naar het ziekenhuis. Joggingbroek en sokken in de tas. Doelgericht loop ik naar wachtkamer vier en ga op één van de stoelen in de gang zitten. Want dat zijn de wachtkamers. Een rij stoelen in de gang. Voor me de bekende grote schuifdeur. Het onderzoek zou zo’n 20 minuten duren. Links van me komt een vrouw een beetje verdwaasd en op kousenvoeten uit een gewone deur lopen. Jas en tas in de ene hand, schoenen in de andere. Ik let er verder niet op en buig me weer over mijn potje wordfeud heen. Al snel hoor ik mijn naam. Ik kijk op maar de stem komt niet achter de schuifdeur vandaan maar vanuit de gewone deuropening iets verderop. De vrouw die mijn naam noemde houdt de deur voor me open en zegt dat ik mijn spullen op de betreffende stoel kan leggen. Sommeert me mijn bh uit te doen. Ik vertel dat ik een sport bh aan heb, zonder metaal. Ze is niet onvriendelijk maar stelt zich niet voor, zegt geen gedag. Voordat ik verder met haar meeloop zeg ik dat ik eerst even mijn joggingbroek en sokken aan ga doen. “Waarom?” zegt ze, terwijl ze haar wenkbrauwen optrekt en me verbaasd aankijkt. “Nou, ik dacht dat ik door de ‘donut’ zou gaan maar zo te zien is dat niet zo.” Antwoord ik. Ik had natuurlijk al snel door dat ik in een andere ruimte was dan de vorige keer. Met andere apparatuur. “O, antwoordt de vrouw, nee dat is niet zo. Je krijgt het hier niet koud, loop maar door. Je mag daar gaan liggen, het onderzoek duurt 15 minuten.” Vijf minuten minder dan in de informatiefolder stond blijkbaar. Ik neem plaats op de behandeltafel, onder een soort rechthoekige arm met afgeronde hoeken. De vrouw verteld dat ik een botdichtheidsmeting krijg en vraagt me mijn benen op te tillen waarna ze een groot vierkant blok eronder schuift. Ben ik even blij dat ik mijn oncharmante katoenen fietsbroek onder mijn jurkje aan heb. Anders was die joggingbroek zo gek nog niet. Niet omdat ik mij schaam, ben die onderzoeks-schaamte wel voorbij, maar omdat dat gewoon net even lekkerder aanvoelt. Ik zie haar blik naar die broek trekken en er komt zowaar een kleine grimas om haar mond. Het wordt een klucht mensen. Deze vrouw doet haar werk, maar heeft niet zo’n zin in deze routine klus lijkt het. Ik zie de humor er wel van in en ben benieuwd wat er verder gaat komen. Tussen neus en lippen door wordt nog snel naar mijn geboortedatum gevraagd. Duidelijk een formaliteit voor haar, ze weet heus wel dat ze de goede persoon voor zich heeft? Kort wordt er uitgelegd wat er gaat gebeuren. Ze zet de scanner aan en ik doe mijn ogen dicht. Moet zo stil mogelijk blijven liggen en ik ontspan het best met mijn ogen dicht. Heel even gluur ik naar de scanner omdat ik nieuwsgierig ben hoe dat gaat. Maar die zweeft saai heel langzaam ter hoogte van mijn onderbuik. Net als ik mijn ogen weer dicht doe hoor ik dat ik mijn armen boven mijn hoofd mag leggen. Als ik opkijk zie ik de vrouw bij mijn voeten staan terwijl ze haar armen boven haar hoofd houdt als voorbeeld. Ze kijkt me een beetje onderzoekend aan. Zou ze het vreemd vinden dat ik met mijn ogen dicht lag? Ondertussen zit ze weer op haar stoel en zegt dat de scanner nu om me heen gaat bewegen en dat ik adem instructies krijg. Niet meer en niet minder. Gelukkig heb ik daar ook ervaring mee want in rap tempo klinken de commando’s ‘adem uit’, ‘adem dóór’ en ‘adem vást!’ Ondertussen gaat de scanner langzaam in een hoek om me heen en lijkt ook de behandeltafel iets opzij te manoeuvreren. Vervolgens wordt het blok onder mijn benen vandaan gehaald. De vrouw geeft aan dat er nu een scan gemaakt wordt van mijn heup. Terwijl ze dit zegt pakt ze mijn onderbeen en draait die in een kleine hoek wat ik wonderbaarlijk genoeg in mijn heup voel. Ik doe mijn ogen weer dicht maar al snel hoor ik naast me: “Klaar!” Ik kijk haar aan en geamuseerd zegt ze dat ik op mag staan. Waar is die verborgen camera? Terwijl ik mijn tas pak denk ik aan de vrouw die ik eerder wat verdwaasd deze ruimte zag verlaten en schiet nog net niet in de lach. Ik snap dat nu wel. Wat een bijzondere ervaring weer. Met die arts, verpleegkundige, radioloog of was het deze keer toch de secretaresse die op een paar knoppen mocht drukken? Als ik in de gang mijn horloge weer omdoe zie ik dat ik welgeteld 5 minuten binnen ben geweest. Opgetogen dat ik zoveel eerder thuis ben dan verwacht, bedenk ik meteen dat ik dan nu wel fijn met de vakantievierende tiener een ijsje kan gaan eten in het dorp verderop. En zo zit ik een half uur later op het terras te genieten van mijn kind en een lekker suikervrij ijsje. Je zou met dit weer maar de hele dag binnen mensen moeten scannen….. Adem dóór!